bir eliyle öteki kulağını tıkayıp, bir yandan da bağırarak derdini anlatmaya çalışan insandır. en sonunda kahredip kendini dışarı atar, ne var lan ne diyerek dışarıda bağırmaya devam eder..
sonuç: karşı taraf aradığına pişman olur..
marketler genellikle, ne lazımdı, düşünceleriyle sessizce dolaşan insanların bulundukları, sessiz mekanlardır.
yüksek tavanları sayesinde oluşan akustik, çok bağırılmasa da yüksek sesle telefonla konuşulması halinde, diğer alışveriş yapanların dikkatinin konuşan kişiye yoğunlaşmasına neden olurlar.
bu nedenle marketlerde telefonla konuşulması, hele uzun uzun kahkahalar atılarak sohbet edilmesi çok da şık bir davranış değildir. diğer insanların dikkatini dağıtır, o kişinin olduğu reyondan koşarak uzaklaşma hissi doğurur, listesi yoksa alacağını bile unutturabilir.
bu mekanların ortak kullanım için olduğu, sizin özgürlüğünüzün, diğerlerinin özgürlüklerinin başladığı yere kadar olduğu unutulmamalıdır.
ancak iş çıkışı,
-hayatım ne lazımdı?
gibi kısa ve net konuşmalara kim birşey diyebilir ki?
tam yağlı, orta sertlikte, koyun olmayan, kokmayan, beyaz... özelliklerde peynir ısmarlanmış savunmasız evladın şarküteri dolabının önündeki son çırpınışlarıdır. telefonla konuşuyor diye ayıplamak doğru değildir. yardım edilmelidir. yol gösterilmelidir.
canı bir şey çekmiş kişidir. "canım şundan alayım mı?" sorusuyla canın çektiği şeyi söyler ve eşinin de canını çektirtmeye çalışarak o şeyi almaya çalışır. tek başına sormadan alırsa "ne gerek vardı" cümlesiyle başlayıp, "ay sonunu zaten zor getiriyoruz" cümlesiyle bitan bir konuşmaya muhatap olacak kişidir.
bu gibi olaylara mahal vermemek için evvelinden eşini arayan kişidir.
