bunlar benim için can düşmanıydılar bir ara. dondurmadan soğuyacaktım az kalsın. allahtan öyle birşey olmadı ama çok yıprandım... hani ellerindeki o demir sopa var ya... küfür bekliyordunuz de mi, yok malesef. onunla yaptıkları külah oyunları beni çılgına çevirirdi. o zaman pek küfür bilmezdim. o yüzden içimden basit hakaretler savururdum(gerizekalı, pislik, aptal vs.) artık dağarcığım öyle bir durumdaki tabi, olsun o kadar, 20 yılın birikimi...
hep beni anneme, babama, ablama ve orada dondurma bekleyen diğer insanlara rezil etmek için orada durduklarını düşünürdüm. onlar da her zaman o pis heriften yanalardı. gülerlerdi benim halime... halbuki benim çocuğuma böyle birşey yapsalar o demir çubukla olaya müdahele ederdim. o zamanki en büyük hayalim kıvrak hareketlerle külahı alıp bu ukala adamı höt etmekti.
daha sonra algida imdadıma yetişti. artık dondurmacılarla muhattap olmuyorum. açıyorum paketimi, mis gibi, huzur içinde yalayarak ısırarak gidiyorum... ama bazen geçerken görüyorum, boyunu aşan dondurma standının önünde dalga geçilen ve gülünen o çocukları... dondurmacıya pis bir bakış atıp uzaklaşıyorum...
maraşlı dondurmacıları hem severim hem öldürmek isterim. severim çünkü dondurmayı zor alırım ve gülmekten ölürüm; öldürmek isterim çünkü bir türlü dondurmayı wermezler!
