hava 30 dereceyi çoktan geçmiştir. içini serinletecek bir şeyler aramaya başlarsın sonra köşedeki dondurmacıyı görürsün annenden para isteyip koşarak gidersin maraş dondurmacısına...
-abi bi milyonluk versene
+adam dondurmayı doldurur ama yarım saat vermez, oyun oynar seninle bi aşağı bi yukarı godumun dondurmasını bir türlü alamazsın. çocuksundur sövsen sövemezsin dövsen dövemezsin...sinirlenirsin bıkmışsındır artık boş külah yakalamaktan..
sonlar oynanırken artık dondurmayı alamamanın hıncıyla gözlerin yavaş yavaş dolmaya başlar..herkes başına toplanmıştır seni izliyordur gülüyordur bak çocuk ağladı, bak çocuk ağlayacak...zoruna gider..
hiçbirine aldırmayan maraş dondurmacısı kardeşimiz son oyunu olan bütün dondurmayı (yaklasık 10 kilo falan) külaha koyuyor gibi yapar sana uzatır..
-al hadi ağlama hepsi senin der..
ama iş işten çoktan geçmiştir o dondurmacıdan öc almak farzdır..
onca insanın arasında o kocaman dondurmaya tükürürsün olanca balgamınla....sonra koşmaya başlarsın sen önde dondurmacı arkada...tüm müşteriler dağılmıştır maraş dondurmacısı sinirden deliye dönmüştür..çünkü kimseye satamayacaktır o gün o tükürüklü dondurmayı...
(Olay gerçektir 9-10 yaşlarında ankara'da gençlik parkında olmuştur.dondurmacı beni yakalasa öldürecekti ama maalesef yakalayamadı..buradan sesleniyorum hakkını helal et...ama o kapak vallahi senin dondurmandan daha lezzetliydi hem ağladım hem güldüm uzun süre)*
(bkz: unutulmaz anılar)
