bugün sekiz ay önce intihar eden arkadaşımın annesini ve mezarını ziyaret ettim. o annenin halini gördüğüm zaman arkadaşıma olan öfkemin bir nebze daha arttığını hissettim. öyle ruhsuz kalmış, ateş düşmüş bir yuvayı gördüğünüz zaman hiçbir sebebin geride böyle bir şey bırakmak için geçerli olmadığını düşünüyorsunuz. ben de düşündüm, ama ölmek çözüm değil. tamam, ölümden korkmayın ama ölmek için bu kadar hevesli de olmayın. sizi almaya bu kadar hevesli olan bir şeye kavuşmak için siz de hevesli olmayın. kendi kıymetinizi bilmeseniz bile, en azından geride bırakacağınız insanların kıymetini bilin ve onlar için tutunmaya çalışın şu hayata. zaten ne olduğunu anlayamadan elden gidiyor ve eninde sonunda toprağın altına giriyorsunuz.
