izlememiş olanlara başta söyleyeyim; film Jean de Florette (1986) in devamıdır. Bu sebepten onu izlemeden, bu ikincisini izlemeye kalkarsanız filmden hiç bir şey anlamazsınız.
Yine birincisi kadar mükemmel bir hikaye ve kurgu. Tabir-i caizse "ilahi adalet" "Etme bulma dünyası" vb. gibi cümlelere dair kaç film varsa bu film en iyisidir. Bir devam filmi olarak birincinin gölgesinde kalmamasına rağmen ilk filmde verilen merak unsuru bu sefer biraz daha ve az hikayenin işlenişi biraz daha hızlı. Yves Montand yine kalitesini göstermiş ama filmde ki rolü birinciye oranla daha sönük kalmıştı ama yine hayata dair replikleri müthişti. Filmin sonu ise bambaşka ve kesinlikle "n'olur bitmesin" diyorsunuz.
Bir sinema severin kesinlikle ölmeden önce izlenmesi gereken iki film.
Papet(Yves Montand), Soubeyran ailesinin soyunun devamı için Ugolin'e (Daniel Auteuil) baskı yapmaktadır. Ugolin'in gönlünde güzel Manon (Emmanuelle Béart) bulunmaktadır. işin dramatik tarafı Manon yıllar önce arazisini almak istedikleri Jean de Florette'in küçük kızıdır. Manon dağlarda keçilere çobanlık yaparak yaşamaktadır. Vahşi bir yaşam süren Manon'un sosyal ilişkileri sıfırdır. Film teması bu kez aşk ve intikam üzerine kurulmuştur. Manon, ailesinin elinden dalavereyle alınan toprakları geri kazanmak istemektedir, yalnız gerçeği bilen kendisinden başka kimse yoktur. Ugolin için hayattaki en önemli şeyler yetiştirdiği göz alıcı karanfiller ve Manon'dur. Ugolin'in filmdeki rolü ilk filmde olduğu gibi basit düşünen, saf ama amcası Papet'e uyan bir köylüdür. Saf olan aşkı derin bir umutsuzluğa düşer. Filmin can alıcı noktası ikili insan ilişkilerinin doğa ile süslenmesidir. Köy yaşamının zorlukları, susuzluk ve aşk bizi yine ilk filmde olduğu gibi hüzünlü bir yolculuğa çıkarmaktadır...
