nedense hep var olan, aşırı bir barizlikle olmasa da hep hissedilen bir gerginliktir. malatya'daki kayısıyı yerken ya da elazığ'daki polis çay bahçesinde otururken bunu pek hissetmeseniz de gıllo ali adlı o kısa gösterimdeki 'kofik' lafı her şeyi tatlı bir huysuzlukla açıklar. *
18 nisanda ölenin tuncelili olduğu herkes tarafından bilinmektedir. elazığ ile mal atya arasında çok fark olduğu için olamayacak kardeşliktir.
(bkz: elazıgaziantep)
(bkz: koffik)
efendim bu kardeşliği anlayabilmek için gurbette yaşamak gerekir önce. gurbette de olsa aralarında bir rekabet bulunur. ancak birbirlerini tutarlar. bu birbirlerini tutma adına çok güzel bir hikayeye de vesile olmuşluğum vardır:
elazığlı ve malatyalı oda arkadaşıdırlar özel bir yurtta. ikisi tek başlarına kaldıkları zaman birbirlerini yerler, güreş yaparlar kavga ederler. malatyalı ufak tefek birşeydir. bu yüzden genelde elazığlı ezip durur bunu. buna rağmen malatyalı hep onu dövdüğünü iddia eder. ancak ne kadar didişseler de yedikleri içtikleri ayrı gitmez bunların. bir gün elazığlıyı bir nedenden dolayı 5-6 kişi yurdun tenha bir yerinde kıstırılar. bağırışmalar çağırışmalar olur ancak kimse yoktur.bir an bir sessizlik olur ve o küçük adamdan bir ses yankılanır:
-dağılın lan! onu benden başkası dövemez!
birlikte iyicene güzel bir sopa yerler. ikisi de yataklarında ağrılarla sanrılarla iniltilerle uzanmaktadır.
-lan oğlum bıraksaydın sen niye girdin araya.
+usta seni tek başına bıraksaydın dövemezdin onları.
-biz dövdük onları değil mi lan?
+hayatlarında böyle sopa yememişlerdir.
bir malatyalı olarak elazığlılara karşı hiç bir kinimiz yok bizim.bu boyle biline.zaten arada 1 saatlik bir yol var bu kadar yakın iki sehirden olsa olsa kardeş olur yav dimi.(zaten bizim inönü üniversitesinide elazığa yapmışlar git git bitmiyor yol.)
