depresif zamanlarda yeni bir ben yaratma çabasıyla, bayılana kadar alışveriş yapmaktan ya da kötü de olsa saça yeni bir şekil vermekten farklı olan bir safha vardır o da makyaj yapmaktır.
tüm herşey sona erer beğenilerek alınmış elbise giyilir ,ayna karşısında bir o yana bir bu yana dolaşılır ,kim için hazırlık yapıldığı bilinmeden makyaja geçilir.
sessiz odanın kare pencerisinden içeriye ,turuncu güneş ışığı dolarken, ayna ile başbaşa kalırsınız dikkatlice bakarsınız kendinize, sarsılırsınız ama güçlüsünüzdür devam edersiniz, rimeli alırsınız elinize ,kirpiklerinizi kıvırdıktan sonra artık gözyaşlarınıza engel olamazsınız ,rimeli sıkıp göz yaşlarınızı engellemeye çalışırsınız ancak rimel ağzınıza yüzünüze bulaşmıştır bile.
ucu açık olmayan göz kaleminin odun kıvamına gelmiş olduğunu farketmeden göze sürmenin yarattığı sonuçtur. cilde sürülen 3 kat pudra ve fondoten akan yaşlarla birlikte akar, yol yol olur, sabahın köründe üşenmeden kalkıp yaptığı makyajının bozulmasını kendine yediremeyen hanım kızımız, bu sefer de sinirden ağlamaya başlar. bu böyle sürer girer.
- sonra da akiflere gittik, lan! o ne elindeki?
+ devam et abi dinliyorum ben seni...
- akif dedi ki...
+ ühü ühü mühü mühühü ühü
- napıyosun lan sen!
+ makyaj yaparken ağlıyorum abi... bir çok kız bu görüntüden etkileniyor...
- ibne olmuşsun lan sen!
+ hayır rimelim aktı...
