Sâf ü râkit... Hani akşamki tegayyür heyecân?
Bir çocuk rûhu kadar pür-nisyân,
Bir çocuk rûhu kadar şimdi münevver, lekesiz,
Uyuyor mâi deniz.
Ben bütün bir gecelik cûş-i ahzânımla,
O hayâlât-ı pêrişânımla
Müteşekk', lâim,
Karşıdan safvet-i mahmûrunu seyretmedeyim...
Yok, bulandırmasın âlûde-i zulmet bu nazar
Rûh-i mâsûmunu, ey mâi deniz;
Âh, lâkin ne zarar;
Ben bu gözlerle mükedder, âciz
Sana baktıkça teselli bulurum, aldanırım,
Mâi bir göz elem-i kalbime ağlar sanırım...
Servet-i fünûn şairlerinde görülen "su" teması esas olarak ana rahmine dönüşü simgeler.
Dönemin Buhranlı havası tevfik fikret'i bir "kaçış" imgesi üzerine yoğunlaştırmıştır. Bu şiirde de kendini denizle özdeşleştirerek bir sığınma yani ana rahmine dönüş temasını ustalıkla işlemiştir.
