toplum olarak önyargılara ne derece mahkum olduğumuzu gösteren güzel bir örnektir. birini ilk olarak nasıl tanıdıysak hep öyle kalmasını isteriz. o çizgiyi aşma çabasını hep hor görür tiye alırız. ve asla onu objektif değerlendirme iradesini gösteremeyiz. istesekte gösteremeyiz çünkü bu hastalıklı halimizle taraf olmuşuzdur.
"mahsun kırmızıgül gerçeği"nden ziyade, "mahsun kırmızıgül'ün sinema alanında beklentilerin üzerinde çıktığı"nın önemsenmesi hatırlatan, yanlış tanımlanmış tespittir. mahsun kırmızıgül'ün sinema dünyasında bir "gerçek" olabilmesi için daha nice kaliteli eserler verebilmesi, tecrübe kazanması lazımdır. nihayetinde farklı eserler vermekte olsalar bile mahsun kırmızıgül henüz bir yavuz turgul, bir çağan ırmak değildir.
hiç bi filmini izlemedim pek sağlıklı bi yorum olmayacak belkide ama kendisini ne zaman televizyonda görsem aklıma sarı ceket giydiği klipleri, 'sevdalıyııııım sevdaaalıyıııım yaban gülüm sevdalıyım' nidaları aklıma geliyo. bunca yıl kendisini türkücü, sarı sarı bi insan olarak bildim, şimdi ortada ne çeşit bi gerçek olsada farketmez. ağzıyla kuş tutsa yine unutmam yine unutmam o hallerini. zaten şimdi takındığı bu entel dantel havalarıda biraz yapmacık geliyo ama neyse.
(bkz: hazımsızlık)
şu an için hazım sorunum olduğu doğrudur.
fakat henüz 1 filmi yaynlanmış ve belirli kitleler sevmiştir. şu an ikinci filmi gösterime girdi. doğal olarak bazı "hazmedememe", "çekememe", "önyargılı", "hor görme" doğaldır ve hatta o kişi için bir motivasyon kaynağıdır.
kimse bir filmle sinemada ölümsüz olmadı, tabiki bu camia acımasızdır, kolay beğenmez, ölümsüz bir yönetmen olabilnmesi için de 2 den fazla filmine bakmamız gerekir sanırım. fatih akın a baktığımız da almanya da ödül alana kadar kaç filmini gördük efendim. duvara karşı da da sibel kekilli olmasaydı kimsenin de bu kadar duyacağı yoktu ya.
yani sözün özü bu bir süreç ve bu süreçte yenmesi gereken çok fırın ekmek vardır. yoksa ibrahim tatlıses te bu yönetmenliğe çoktan el atmıştı ama beceremeyince bıraktı.
