mahallenin en iyi oynayan oyuncusunun kimseye pas vermeyip, herkesi çalımladıktan sonra kaleciyi de geçip, topa oturup kıçıyla gol atmaya çalıştığı maçlardır. *
yedi buçuk taş direkten kaleler,
aldım- verdimle takımların belirlenmesi,
mahalle dışından birinin asla takıma alınmaması,
maçların kolasına oynanıp o kolaların hiç bir zaman içilmediği,
baraj adımlamasında: sen pazarda da mı böyle yürüyon lan! replikleri,
akşam ezanıyla birlikte bütün maçların sona ermesi,
kalecilerin aynı zamanda kalecioyuncu adı altında kalede asla durmadığı ya da orta sahada topu eline aldığı
ve her zaman sonu arbede kaos ve mahalle kavgasıyla biten maçlardır...
Not: sayamadığım pek çok özellik için 90lar çocuklarından özür dilerim.
en iyi oynayanın forvet başlayıp eğer geriye düşülürse kaleci oyuncu olduğu maçlardır bunlar. kaleci oyuncu olduktan sonra bu arkadaş topu aldıktan sonra eliyle önüne atıp çalımlayarak rakip kaleye tek başına gitmeye çalışırdı. genelde topu kaptırırdı ama kimse bu duruma itiraz edemezdi. birde penaltı olması durumunda en iyi oynayan yine kaleye geçerdi rakip ise 2 penaltı atışı kullanırdı. bir anımı da paylaşayım o zamanlar 8-9 yaşlarındayım mahalle maçı yapıyoruz maç berabere bitti penaltı atışlarına geçildi ama inanır mısınız eşitlik yine bozulmadı ve son söz bana geldi atarsam kazanacağız.. atışı kullandım ve o da ne gool olduu. maçı aldık tabi ben omuzlardayım. takımın en küçüğü bendim o seneler 3-4 yaş küçüktüm diğerlerinden, mahallenin göz bebeği oldum tabi bu olay sonrasında. hey gidi günler...
5 e 5 mahalle maçı yapıyor bizim arkadaşlar bende o gün dershanedeyim. Dershane bitti eve dönüyom baktım bunlar maç yapıyo skoru sordum 19 /6 karşı takım önde. Hemen bir arkadaşı çıkartıp kendim oyun dahil oldum ve o maı 20 / 19 çevirmiştik maç sonunda ise elimde buz gibi kola ne elimde çikolata vardı çünkü iddaayı kazanmıştık.
yakın bir spor malzeme satan abinin başlattığı kampanyayla mahalle maçlarının zevki kat kat artar. spor malzemecisi bizden fanila alır. arkasına ismimizi ve istediğimiz numarayı basar. küçüklüğümde mahalle lideri olmuş olduğumdan mahalle takımı kadar fanila bastırılıp takım kurulur. önüne de batik boyasıyla sponsor ismi yazdırılır. (hatta son zaman kollarada yazmıştık) herşey hazırlanır ve karşı mahalleye maç görüşmesi için gidilir. karşı mahalle kurnazdır hep evinde oynamak ister, bizimde amacımız futbol oynamak olduğu için kabul edilir. gün belirlenir herkes fanila formasını alıp stada* gider. bizi gören karşı mahalle oyuncularında psikolojik çöküş başlar. lakin biz artık mahalle takımlarının zengin ve gelişmiş takımı olmuşuzdur. mahalle geneli futboldan anladığı için bileğimiz bükülmez her gol attığımızda saha kenarında kızlara arkamızı dönerek baş parmağımızla adımızı göstermek suretiyle gol sevinçlerimizi de belirlemiş oluruz.(nihat kahveci yapardı eskiden ondan görmüştük.) hatta bu spor malzeme olayı yapılmadan önce kendimiz çeşitli boyalarla boyamaya çalışırdık sonra terleyince boya vücudumuza akar siyah bir sırtla dolaşırdık.
mahalle maçlarının kavgaları da meşhurdur hep deplasmanda oynayan biri olarak çok kez kavgalara girmiş, dayak yemiş, taşlanmış, kovalanmış biri olarak hiçbirinin intikamının peşinde koşmadım.
(bkz: sahada konuştuk biz)*
orta okuldayken mahallenin çocuklarıyla düz bir toprak parçası olan küçük sahamızda yaptığımız orada bulunan kişi sayısına göre adamlara bölündüğümüz, maçı kazanmak için değil vakit geçirmek ve eğlenmek için oynadığımız, çocukluğumuzun en güzel zamanlarına denk gelen maçlar bütünüdür. ya bir mahallede bulunan çocukların kendi arasında oynadığı maçtır ya da başka mahallelerden çocukların oynadığı maçtır. düşenin orası burası kanar, çok küçük bi çocuksa ağlar, ahlllar, offlar. arada kavgalar çıkar ve duyarlı bir kişilik olarak kavgaları ayırmak bana düşerdi. bir topla oynayabilecek adamlara sahip olduktan sonra her yerde oynanabilecek oyundur.
5 te devre 10 maç usuludur. küçüklerde patlak bir topla oynanır. üstüne basıldığında top dümdüz olur. bir laf var hemen orda ''-top şiş top şiş'' gibi bağırarak söylenir. alınır yırtık yerinden şişirilir ve devam edilir.
genelde akıllılık edip top almış kişinin belirlediği kurallara göre oynanan futbol müsabakası. kimin oynayacağını kaleye kimin geçeceğini o belirler, diğerleri ona uymak zorundadır. çocukluğu çocukluk yapan hadiselerdendir mahalle maçı.
topun sürekli ya bahçeye ya balkona kaçtığı gol mü yoksa direğin (taşın) üzerinden mi geçtiği belli olmayan genelde gergin ama en keyif verici spor dalıdır...
Başka bi açıdan, azarlamak için binbir türlü neden peyda etmede maharati ile bilinen annelere/annelerimize, her şeye rağmen, emek kokan ellerine yeni bi koz vermemek gayesi ile mahalle maçında, nerden geldiği bi kaç tahminle bulunabilecek su akıntısına (ya yolun yukarsında halı yıkanıyordur ya bi esnaf etraf serinlesin diye tükkanın önünü hortumla suluyodur falan) bulanan toptan/topumuzdan diğer sabilerin ayakkapları, paçaları üzerinde kuruyana kadar uzak durmayı ''bir gollüğüne kaleye geçiim mi?'' ile veya duvar pası ile önüne alda at dercesine yuvarlanan plastik yuvarlağı imtina ile tepükleyerek başarmadık mı? Başardık.
Dur, maçı izleyen abiye gol olmadığını bildiğim halde '' gol dimi abi?'' diye sorayım da belkit gol derde havadan bi golüm olmuş olur eheh. Maçı izleyen abi gol derse goldür. Ha bide gol olduğunu kabul eden rakip, ayağına top geçti mi sevdiği fitbolcunun adını sayıklarak tepükleyen doğrucu davut'u oynayan, bi mal da gol olduğunu kabul ederse goldür. ''adamın gol diyo olum! Adamın gol diyo!!
bir taşa tükürülür, yaş mı kuru mu? sorusu sorulur, havaya atılır, kazanan tarafa top mu kale mi sorusu sorularak maça başlanır.
her faul pozisyonunda ve taştan yapılan kalelerin topun taşın üstünde geçmesi durumnda kavga çıkar, küfürler havada uçuşur.
en uzun elemanın boyuna göre üst direk varsayılırdı ve topun üstten geçme durumu yine kavga ve küfür sebebidir.
hakem, yan hakem yoktur... çoğu mahalle stadında(!) çizgide yoktur. herhangi bir kural ihlalinde yine kavga ve küfür başlar.
ofside yoktur, oynayan her oyuncu oyunun belli zaman diliminde değişik görevlerde bulunabilir kaleci-ofside-defans..
dakika ile oyun çok az görülür, (herkesin casio'su yoktu o devirde) Genelde maçlar 5 te yarı 10 da biter.
mahallenin yeni yetme veletleri yedek olarak götürülür... maç'ın sonunda kupa madalya yoktur... ama yenmek paha biçilemez...
cola, dondurma, baklava veya yeni dikişli güzel bir top maçın galip takımına malup takım tarafından alınacaktır.
hiçbir zaman alınmaz ve yine kavga çıkar.. yendik şişirdik dolma yaptık pişirdik, kavgayı başlatan kıvılcımdır..
Herşey eskiden çok güzeldi...
arabanın altına kaçan topu almak için, arabanın altına, yatarak müdahale hesabı, kayarak yatan çocuğun, tekmüklediği topun bulunduğu yerde daha da sıkıştığını gördüğünde, hırsla daha da tekmükmesi sırasında, topun sahibi olan çocuğun, burnundan soluyan çocuğu kolundan tutarak ''patlatcan ya lan p.ç patlatcan yaa, tersten vuralım bi de tersten'' diyerek geri çekmesi ile kendine ancak gelebildiğini biliyor muydunuz? (- mikasa lan bu nasıl patlasın, biraz daha vursam çıkıyodu zaten)
mahalle maçında, gol atmak için açılan kaleci-oyuncuyu veya kaleciyi geçip kale dibinde yere kapaklanıp kafayla boş kaleye topu yuvarlayarak gol atan yada nasıl olmasa gol olacak diyerek kale dibinden topu rakibe veren yada boş kaleye abanma, küfür eder gibi. Unutulmaz.
