minik pelelerin, maradonaların, rıdvanların, van bastenlerin, sabrilerin (buna ben de inanmıyorum. hiçbir çocuk sabri olmaz sanırım) yetişmesine engel olan yegane olay. çocuğunun geleceğini önemsemeyen anne eylemi..
ne vardı sanki, 2 gol daha atsam da bir dahaki mahalle maçındaki yerimi garantilesem.. ne vardı, mahallenin çocukları camın önüne gelip; "jadeh gelcen mi dışarı olm? maç yapıyoz bak, hadi gel laaa!" deselerdi.. neyini çok gördün bunların anne?
benim bu minik pele. evet.. mahalle maçının tam da ortasında, heyecan doruktayken, takımımın bana en çok ihtiyacı olduğu anlarda hep şu sözlerle irkildim;
- jadeh! eve gel çabuk.. saat kaç oldu allahın cezası? evde ekmek de yok, baban gelcek şimdii! bırak topu da eve gel hemen!
normal olarak, ne motivasyon kalıyordu bu durumda ne de futbol oynama arzusu.. "ben gidiyorum yeea! annem çağırıyo, başkasını alın yerime" derken yüz ifadem, kaleciyle karşı karşıya iken gol kaçırmış hakan şükürden pek farklı olmazdı.. içlenirdim gizli gizli.
belki hakan da* tam topa vuracağı sırada annesinin sesleneceğini sandığı için, daha doğrusu kendisinde böyle bir paranoya oluştuğu için atamamıştır o golleri. bilemiyorum..
