gördüğüm kadarıyla insanın başına gelebilecek en kötü ve en güzel şey. her şeyin olması ve hiçbir şeyin olmamasıyla eşdeğer tutulabilecek ilginçlikte bir hayat. ailenin tek çocuğu ve tek kızıysa el bebek gül bebek yetiştirilirken, hayatı evin içiyle sınırlandırılır. istediği her şeye sahip olabilirken, manevi duygu kapsamına giren arkadaşlık, sevgili, aşk, cinsellik, özgürlük kisvelerinden mahrum bırakılırlar.
babalarından ve ailelerinden dolayı kendilerini güçlü hissetseler de, günlük hayatın getirdiği sorumluluklardan eksik kalırlar. her işlerini başkaları yaptığından tek başlarına kaldıklarında -zor ama oluyor- sudan çıkmış balığa dönerler.
ilginç gelen bikaç örnek verirsek: çok lüks arabaları olsa da yalnız başına süremezler. bilgisayarları olsa da internete giremezler. limitsiz kredi kartları olsa da her yerden alışveriş yapamazlar. büyük şehirde yaşayamazlar, yaşasalar bile gizli tutulmak ya da yoğun korunmak zorunda kalırlar.
bunların sahip olduğu sevgili yürekli olmak zorunda olduğundan çok fazla sevgili edinme şansları da olmaz. evlilik gibi, kariyer gibi önemli kararları da kendi başlarına veremezler.
ne kadar güzel olsalar da, kimi konularda yetenekli olsalar da bunu kullanamazlar, izin verilmez. misal sesi çok güzeldir ama bırakalım konservatuarı, kimseler duyamaz bile.
hayatla savaş vermek zorunda olmadıkları için ve kendilerini üzecek çok fazla bir etken bulunmadığı için, bu kızlar dünya iyisi olurlar. kötülüğe, bencilliğe, hırsa gereksinim duymazlar. babalarından bildikleri kadar hayatı tanırlar.
