Dünyâ mâdem fânîdir! Hem mâdem ömür kısadır! Hem mâdem gāyet lüzûmlu vazîfeler çoktur! Hem mâdem hayat-ı ebediye burada kazanılacaktır!
Hem mâdem dünyâ sâhibsiz değil! Hem mâdem şu misâfirhâne-i dünyânın gāyet Hakîm ve Kerîm bir Müdebbiri (idârecisi) var! Hem mâdem ne iyilik ne fenâlık, cezâsız (karşılıksız) kalmayacaktır!
Hem mâdem [Allah, kimseyi gücünün yetmeyeceği bir şeyle mükellef tutmaz] âyeti sırrınca teklîf-i mâlâyutâk (gücün yetmediği teklif) yoktur!
Hem mâdem zararsız yol zararlı yola müreccahtır (tercîh edilir)! Hem mâdem dünyevî dostlar ve rütbeler kabir kapısına kadardır!
Elbette en bahtiyâr odur ki; dünyâ için âhiretini unutmasın. Âhiretini dünyâya fedâ etmesin. Hayat-ı ebediyesini, hayat-ı dünyeviye için bozmasın. Mâlâya‘ni (faydasız) şeylerle ömrünü telef etmesin.
Kendini misâfir telakkî edip (kabûl edip) misâfirhâne sâhibinin emirlerine göre hareket etsin. Selâmetle kabir kapısını açsın, saâdet-i ebediyeye (Cennete) girsin!
Mektûbât
bugün bir sosyal medyada ilk okul fen bilgisi öğretmenime denk geldim. Değişik bir duyguya kapıldım. Evvela çok değer verdiğim harika bir insandı kendisi. Dersi belki sevmiyordum ama kendisi benim ideolumdu. Öğrencilerinin hepsini evladı gibi severdi. Ama Beni ayrı severdi. Bunda belki soyadımızın aynı oluşu etkiliydi belki de başka bir etkileşim vardı aramızda. Neyse bu üstteki mektubat tan kısa bir sözdür. işte bunu kendi duvarında paylaşmıştı. Bunu gördüğümde hemen eşlik ettim yazılanlara aklımdan. Çünkü bunu bize ezberletmişti o muhteşem insan ve bunu dile getirmek ise sanki benim boynumun borcuymuş gibi geldi. Allah ondan razı olsun.
