1989 yılında lisedeydim..beşiktaş'ın fırtına yılları..ferdinand, rıza, metin, ali, feyyaz ve diğerleri. beşiktaşımın yaşadığım kentteki maçına tam 10 hafta var. ve ben maç bileti, atkı ve bere için 10 hafta öncesinden okul harçlıklarımı biriktirdim.aç kaldım ama tek hayalim vardı...beşiktaşımın attığı gollere sevinmek, havalarda zıplamak..ve maça bir hafta kala beşiktaşım kahramanmaraşa tam 7 tane attı ve nasıl sevindik haftaya da gollere sevineceğiz diye..ve maç haftası geldi çattı..o hafta evdeki bütün eski gazateleri kesip konfeti yaptık tüm hazırlıklar tamam. maç günü geldi, o zaman maçlar gündüz oynanıyor hep ve maç saat 14:00 da. sabah 7 de stada dayandık ve beşiktaş tribününe girdik saat 10 gibi.büyük hevesle atkı ve beremi taktım çok sevinçliydim..gollere sevinecektik.....maç 0-0 bitti.
futbolun meyvesi goldür düşüncesinden yola çıkarsak sofradan aç kalkmak olarak tanımlanabilecek durumdur. Hele bir de temposuz bir maçsa ki genelde öyledir boşa giden 90 dakikalık bir zaman vardır hayatınızda.
