senaristinin, hangi kafayla yazmışsa artık helal olsun dediğim sahnedir.. ilk izlendiğinde beyinde ampuller yanar, testesteron seviyesi o ampülleri üç metre mesafeden söndürebilme yeteneğine kavuşur amma ve lakin...
ilk izlediğimde guccüktüm daha, bu sahneden çok etkilenmiştim..akabinde ertesi gün komşu kızı aysel ablanın kafasını aynı mantıkla dış kapıya sıkıştırma hevesim iki tokat darbesiyle hayal oldu..zaten aysel ablanın vücudu da dışarda kalıodu canım...neyse*!
sırf bu sahne yüzünden, lise hayatım boyunca lakabım cemil oldu. bir süre sonra gerçek adımı unuttum, çünkü bana herkes cemil diyordu. ayrıca fırlama bir arkadaşım sağolsun, okulun kapısına kafasını sıkıştırarak ''cemil yapmaaaaaa'' diye bağırınca, namım yedi düvele salınmış oldu.
