bugünün düzücü düzeninde gördüklerimden yola çıkarak "ibne" dediğimde alınan, kırılan, bozulan çok oluyor. ama tehdit edenleri anlamıyorum bu tipler arasında en çok...
bir büyüğüm ile ülke gündemi, dünya düzeni ve basiret yoksunu türk siyaseti üzerine konuşuyorduk. aslında her şey çok yolundaydı da saygımı, ağzından çıkan her sözcük ve kurduğu her cümle ile kazanmış bu adam karşısında. tâ ki o ana kadar. laf dönüp dolaşıp da türk siyasetinin makus talihi ve basiret yoksunu türk siyasetçilerine geldiğinde bir kaç tanesini kafamda film şeridi gibi geçirip de yüksek sesle "ibneler" deyiverdim. karşımdaki sevecen bir çift göz, bir anda çakmak taşı kıvılcımı gibi çakıverdi ve yaptığım şeyin yanlış olduğunu, her ne olursa olsun geçmişte bir kavmin sırf bu yüzden helâk olduğunu iliştirdi babacan bir ses tonuyla kulaklarıma. ama ben, geçmişte bir kavmin, "ibne" denildiği için helâk olduğunu bilmediğim için olsa gerek söylediğim şeyin doğruluğundan emindim.
"yanlışın var abi" dedim ve aldım sazımı...
lût kavmi, sanıldığı üzere birbirine "ibne" diyenler olduğu için değil, çıkıp "ibne" olduklarını söyleyecek birisi olmadığı için helâk oldu. şimdi ben, sorumluluğunu taşıdığım(en azından birazcık olsun konuşma imkânına eriştiğim) insanlara bunu söylüyorum. aramızda ibneler var ve ey kavmim, helâk olmak sadece bir suyun gelip de bedenlerimizi yutması, yer kürenin yarılıp da bedenlerimizi içine hapsetmesi değildir. aramızda ibneler var ve bizim helâkımız, ruhumuzu yutacak türden bir boşluktur. düşünsüzlük ve dimağlarımızın pas tutmasıdır. ve bir anda bedenimi yutacak bir helâkı, katiyen tercih ederdim ruhumun, zaman paradoksu içinde sıkışıp da kalmasına...
ben belki de haddimi aşarak söylüyorum;
aramızda ibneler var ve başımıza da ibnelikleri musallat ediyorlar.
