"lütfen bir daha bunu yapma" derdin, hafifçe kızarak. ben kendime "lunaparkta unutulan çocuk" derken. kızarken daha da güzel olduğunu bilmeksizin. yoksa biliyor muydun?
ne önemi var ki artık. bıraktın beni bir lunaparkta. karanlık bir gecede. binlerce ışığın altında. her tarafta onlarca oyuncak. onlarca güzellik. oyun arkadaşım yok ama. sen yoksun.
kavgalarımızı çarpışan arabalar'a benzetirdin. şakalaşmalarımızı bul parayı al karayı oyununa. geceler boyu sarmaş dolaş yürüyüşlerimizi hız treni'ne benzetirdin.
ama, usul usul yürürdük biz. hız trenlerine inat. zamanı içip bitirmeye çalışanlara inat. hatta, bir ara zamanı durduramamanın imkansızlığı üzerine şaka dahi yapmıştın.
"başlangıç meridyeni üzerinden arsa alalım" demiştin.
öpmüştüm seni. daha da sıkı sarılmıştım. daha da çok sevmiştim. oysa ki şimdi. canım acıyor. en son, canım ne zaman bu kadar çok yanmıştı diye düşündüğümde ilkokul ikinci sınıftayken beni döven kepçe kulak hilmi'nin kulağıma odunla vurduğu an aklıma geliyor. gel ki o cuma okul çıkışında ağzına sıçıp, duvarın dibinde sapanla kafasını kevgire çevirmiştim hilmi'nin. fakat, sana yapamam bunu. ağzına s.çıp da kafanı kevgire çeviremem.
bir lunaparkın ortasındayım. balerin, bana inat ellerini iki yana açmış dönüyor. biraz önce atlı karınca'da yarım saat boyunca gözlerimi yumup da döndüğüm için midem bulandığında gondol'a kustum. onun için yatacak yerim yok bu gece bu lunaparkta. gondol'dan da ümidimi kestiğimde avazım çıktığınca bağırdım. belki bir bekçi duyar diye sesimi. kıçımı yırtarcasına. yok. ne bir ses ne bir seda. bana aşık olduğunu söyleyen ortaokuldaki çarpık bacak seda'ya bile razıyım şu an.
bir lunaparkın ortasında bıraktın beni. yarın sabah olduğunda ben ne söyleyeceğim lunapark'ın sahibine? inanmaz ki senin beni unuttuğuna. inanmaz ki rengarenk yalanlarıma. inanmaz ki.
onun için bir kereliğine bari sen gelip de söyle beni unuttuğunu. son kez tüm oyuncaklara beraber binelim. son kez. çarpışan arabaların gerçeğini binelim son kez. hız treni'ne. gondol'a binmem ama. yükseklik fobim var benim. ona göre. balerinde sadece sen ol. ben seni aşağıdan izleyeyim.
sonra...
el ele girdiğimiz korku tüneli'nde bırakıp git beni...
ilk önce ellerimi bırak...
gerisi...
gelir...
zaten...
böylesine eğlenilen bir mekanda çouğun yanındaki yetişkinden ayrı düşmesi çok acıdır çünkü çocuk korkudan ağlarken etrafında bir sürü gülen yüz görüp daha şiddetli ağlayacaktır.
küçükken de gondoldan korkan babanın büyüdüğünde bir cesaret ile bindiği ve sonucunda korkusundan kendisi ile beraber çocuğunu da unutması ile oluşan durumdur.
