Ne abartılacak ne de yerden yere vurulacak bir film değil Lost in Translation.Film,evli olmasına rağmen iki yalnız insanın arkadaşlığını ve birbirlerinde buldukları "yakınlık" hissini anlatıyor ya da bana öyle geldi çünkü Lost in Translation filmini izleyen herkes kendinden bir şey bulabilir ve kendine göre yorumlayabileceği bir film fakat her ne olursa olsun filmin ana teması "yalnızlık".Film ağır bir film yani filmi izlemeden önce ağır ve yavaş işleyen bir film olduğunu göze alarak izleyin ve kesinlikle heyecanlı veya sürükleyici bir film beklemeyin çünkü filmin ne öyle bir amacı ne de öyle sunduğu bir şey var,film kendi ülkelerinden uzak olan iki yalnız insanın hem dil sorunu hem yalnızlık sorunu çekmesini anlatıyor genel olarak.Ben izlerken sıkıldığımı söyleyemem zaten ben bu tarz yalnızlık temalı filmleri severim yani izlerken keyif alarak izledim.Fakat film bence farklı bir şey sunmuyor seyirciye yani yalnızlık temalı olmasına rağmen çok farklı bir şekilde anlatmıyor bu olayı zaten bence filmin en iyi yanı oyunculukları,Bill Murray ve Scarlett Johansson çok iyi karakterlerine uymuşlar ve gerçekten çok iyi oynamışlar zaten bu kadar iki iyi oyunculuk olmasa bence film etkileyicilik kısmında sınıfta kalabilirdi.Ayrıca filmin bazı müzik seçimleri de gayet başarılı olmuş ve filme etkileyicilik katmış.Yalnızlık temalı filmleri seviyorsanız ve Japonya'da geçen bu dil-yalnızlık karmaşasını da izlemek ve gerçek dünyanızdan biraz da olsa soyutlanmak istiyorsanız Lost in Translation'ı tavsiye edebilirim.
o nasıl bir film başlangıç sahnesidir... scarlett muhtemelen bu tarz görüntüler vererek en seksi kadın konumunda adımlar attı.
bill murray'nin döktürdüğü filmdir. oldukça başarılı ve sıradan ilerlemeyen bir film. tavsiye edelir.
(bkz: bill murray)
(bkz: aşmış oyunculuk)
film izlenmelidir ben de hayli sevmiş olsam da filmin biraz fazla abartıldığı kanısındayım. ilk sahnede göze çarpan scarlet ablamızın nadide poposunun sinema estetiğini layıkıyla vermesi akla gelmekte. kapı çalındığında murray abimizin yanındaki hatun hissedildiğinde yaşanılan kırılganlık ve yüz ifadesi akıldan çıkmamakta. anlık monotonluklar- yalnızlıklar ve beklentilerin içselleştirilmesi filmi leziz yapıveriyor.
bir de bill murray abimiz var ki sormayın, es geçmeyin.
kahramanlarımız amerikalı olarak iş vede aşk gereği japonya'ya gitmişlerdir ve japonların ingilizce konuşamamasını kendilerine dert ederek japonlara sinir olurlar. kendilerini yanlız hissettikleri anda bir otel lobisinde iki amerikalı birbirleri bulurlar ve Bir amerikalıya bir amerikalıdan başkasının dost olmadığını anlarlar.* Bir grup amerikalı yapımcıda bunu film yaparlar. Siz de ister istemez "Hadi madem filmi yaptınız kendi aranızda seyredin niye türkiye'de vizyona sokuyorsunuz" der boşa geçen 2 saatinize yanarsınız.
--spoiler--
filmdeki herşey filmin sonundaki sarılma ile anlam kazanır. filmin sonundaki sarılma sahnesini görmek için başlara katlanılabilir.
--spoiler--
eger yurt disinda yasanmamissa sikici bir filmdir ama japonya'yi ve ya da herhangi bir memlekette yabanci olmayi mukemmel anlatiyor..ayrica 2 sahne var ki deginmeden gecemeyecegim; birincisi murray'in japonya'daki ilk gununde uyuyamayip yataga oturup oylece mal mal bakmasi ki tarafimdan tecrube edilmistir; ikincisi ise yine bill murray'in yasli japonla hastanedeki muhabbeti sirasinda uzak dogulularin acaba ayni seyi 25 kere soylersem anlar mi sorunsali..netekim ben cok eglendim bir nevi kendimi buldum diyebilirim guzel film..
