2007 çıkışlı bon jovi albümünün, albümle aynı adı taşıyan parçasıdır. sözleri şöyledir.
In my rearview mirror
My life is getting clearer
The sunset sighs and slowly disappears
These trinkets once were treasure
Life changes like the weather
You grow up, grow old or hit the road 'round here
So I drive, watching white lines passing by
With my plastic dashboard Jesus, waiting there to greet us
Hey, hey, I finally found my way
Say goodbye to yesterday
Hit the gas there ain't no brakes on the lost highway
Yeah I'm busting loose, I'm letting go
Out on this open road
It's independence day on this lost highway
I don't know where I'm going
But I know where I've been
Now I'm afraid of going back again
So I drive, years and miles are flying by
And waiting there to great us
Is my plastic dashboard Jesus
Oh patron saint of lonely souls
To tell this boy which way to go
Guide the car, you got the keys
Farewell to mediocrity
Kicking off the cruise-control
And turning up the radio
Got just enough religion
And a half tank of gas come on, let's go
I finally found my way
Say goodbye to yesterday
Hit the gas there ain't no brakes on the lost highway
Yeah I'm busting loose, I'm letting go
Out on this open road
It's independence day on this lost highway
önceki entry'lerde yüzlerce kez belirtilmiş olmasına rağmen, anlaşılmaması için hiçbir sebep olmayan filmdir. belki amerikan pastası veya çılgın dersane'deki olaylar bundan daha bile anlaşılmazdır. neyse, bu filmde şahsımın ilgisini çeken şey isimler olmuştur. ana karakterlerin isimleri hep maksatlı olarak konmuş gibidir. örnek vermek gerekirse:
fred madison: mad ve son kelimelerini çağrıştıran bir "deli oğlan"dır. eşine karşı oedipal bir ilgi besler ve onun hayatında kendisinden başka birinin olması ihtimali bile bu adamı delirtmeye yeter. zaten filmde bir sevişme sahnesi vardır ki karısı renee adeta bir annenin çocuğunu teselli etmesi gibi fred'in sırtına 2-3 kez dokunur.
pete: baba pozisyondaki mafya babası mr. eddy'nin elinden metresini alan ve yeni baba pozisyonunu üstlenen kişi (pater, pere, paternal gibi baba anlamına gelen kelimelerle ilgisi olabilir)
alice: baba pozisyonundaki adamın metresi. wonderland'deki alice'i çağrıştırabileceği gibi, en basit tabirle oedipal fantazinin tatmini için kendisiyle yatmanın bir "malice" olduğu da düşünülebilir.
dick laurent (mr eddy): baba pozisyonundaki adam, kadının sahibi... dick ve lure kelimelerinin yaptığı çağrışımlarla bir tür kadın avcısı, kabiledeki bütün kadınlara erişim hakkı bulunan bir alpha male olduğu söylenebilir.
bunlar deli saçması olarak da yorumlanabilir tabii ama çok eğlenceli lan!
düşünüyorum ki, lynch'i ve filmlerini anlamak için çok donanımlı bir adam olmak gerek. başka bir açıklaması yok çünkü filmlerinin bu denli yüceltilmesinin.
Kişilik bölünmesi vs vs geyiklerine girilmiş filmde de ben anlamıyorum yönetmenleri veya da böyle film yapan senaristleri.
Arkadaşım Şimdi esas oğlan Saksafoncu eleman, Tamirci çırağı da Onun kişiliğinin diğer yansıması diyelim. E amınakoyim Adam hayal ederken bunları tutup da Öldürdükleri ince bıyıklı pezevenk pornocunun evine gelen dedektifleri de mi hayal ediyor? O dedektifler de tutup da işte burada baştan aşağıya tamirci çırağının parmak izi var mı diyor hayalinde?
Bütün kişilik bölünmeli sembolizm kokan filmlerde filmin içinde paranormal bir olay var mı diye seyirciyi düşündürmek amaçlı karakterin bulunmadığı sahneler koyuyorlar sinir oluyorum.
oysa kopma anakaraterden ve diğer kişiliğinin bulunduğu sahnelerden konulardan, sadece onu çek biz de anlayalım ki evet budur arkadaş, burada psikolojik bir derinliğe inilmiş diyelim.
filmi iki yıl önce izlemiştim.geçen gün tekrar izledim.bugün acaba tekrar mı izlesem diye düşündüm.sonra tekrar tekrar izlesem de anlayamayacağım dedim.
neyse filmdeki tek güzel şey şarkılar.özellikle smashing pumpkins eye.
soundtrackleriyle beni benden almış , birkaç sefer izlenildikden sonra üzerinde açıklama yapmak istediğiniz ama sonradan aslında tam bir açıklamasının olmayacağını kavrayacağınız , david lynch'in her izleyicinin kendi yorumları çerçevesinde şekillendirmesini istediği güzel filmi.
denge bozan filmelerden. mutlaka izlenmeli sonra birşeylerin bilincinde olarak utanılmadan tekrar izlenilmeli. kafa yorulması gereken sıradan olmayan film.
izledikten sonra başkalarının da ne anladığını öğrenmek için uludağ'a baktığım, baktıktan sonra filmi götümle izlediğimi farkettiğim, herkesin izlemesini tavsiye ettiğim izlenesi film.
(bkz: mulholland drive)
david lynch'in klasiklerinden bir tanesi. bir kaç defa izlenmedikçe tam olarak ne anlatılmak istendiğini çözülemez. paralel kişilik sendromunu kullanarak sembolize edilmiş davranışları sergiler. sembolizeki en çarpıcı kısım ise filmin sonunda otobanda giden araba gibi gösterilen ama o sırada aslında infazı gerçekleştirilen fred'in sesidir.
aforizma tadında replikler yer alır.
-i want you, i want you
+you never will have me
-fucker gets more pussy than a toilet seat.
+ what a fucking job?
-his or ours, lou?
+ours...
muhtemelen film bittiğinde hiçbir şey anlayamayacağınızı dahi anlayamayacağınız film. bunun yanında ziyadesiyle doyurucu bir soundtracke sahiptir. izlemeseniz bile dinleyin.
bittikten sonra herkesin birbirine baktığı ve o anlamsız yüz ifadelerin görülebildiği bir filmdir. film hakkında denilenler doğrudur. 50 kere'de izlesen tam bir sonuca varamazsın.
david lynch efendinin, her zaman yaptığı gibi izleyiciyi filmin içine sokmamak için elinden geleni yaptığı filmidir. bu filmi anlamak için bin kere izlemek falan gayet gereksizdir ki zaten film anlaşılsın diye yapılmamış olup, yönetmen dahil kimse bu film de bir anlam vardır dememiştir. film aslında, filmdeki karakterler üzerinden insanın kendi ruh çözümlemesini yapmaya bir davet, bunun ötesinde, bir uyarı niteliğindedir. sinema tarihinde film noir türüne iyi bir örnektir.
modernite; tanımlanmış olguların, çizgiselliğin ya da ulrich beck'in deyimiyle "veya" kavramının hakim olduğu "netliğin" çağıyken; postmodernite ise yolun sonunun belli olmadığı, çizgisel olmayan, "ve" kavramının hakimiyet kurduğu, çift değerliliklerin çağıdır.
bu temelde ele alındığında lost highway'de yolun(filmin) sonu belli değildir. zaten bir son olmak zorunda da değildir. çünkü modernite içinde, çizgisel ilerleyiş, filmin sonunda parçaları birleştirmemizi sağlar. Çizgisel olmayan dönemde böyle bir kaygı yoktur.
dolayısıyla bu filmi, postmodern kuram eşliğinde izlemek faydalı olacaktır.
izlediğimde bana borges'in 'yolları çatallanan bahçe' sini ve schrödinger'in kedisi'ni çokça çağrıştıran film.
sonrdan pek çok yorum okudum hakkında , sonuçta tam kurguyu anlamaya çalışmak yerine sahne sahne düşünüp sinemasal bir haz almanın daha doğru olacağını anladım. tam anlayana kadar kaç defa gerekiyorsa seyredecegim triplerine girmenin alemi yok diye düşünüyorum. zaten çoğu zaman yoruma açık bırakılmak üzere çekilmiş -bitirilmiş film.
david lynch bu filmin senaryosunu rüyasında görmüştür ve filme uyarlamıştır. sakin kafayla bikaç kere izlemek gerekiyomuş anlamak için. bir süre sonra her izleyişinde farklı şeyler anlayacağınız şizofreni filmi.
