uyusturucu etkisi yaratan , seni karanlığa sürüklediğini bile bile dinlemekten vazgecemeyecegin , ozellikle de bunalım zamanlarında dınlenılmesı şiddetle tavsiye edilen yüce grup anathema nın müthiş parcası. ozellikle keman sesi... başka diyarlara götürür adamı. soylenti midir , gercek midir , efsane midir bilemem ama duncan peterson 'un sarkıyı yazdıktan sonra , hayatını sorguladığı ''ben nasıl boyle bırşey yaptım '' demişcesine bi duygu seline kapılıp belli bir süre akıl hastanesinde yatmasına neden olan albumde yeralan bir sarkı olarak da bılınmektedır (bkz: )tapılmayı hakeden gruplar
4.30 dan sonraki o keman solosu ayaklarınızı yerden keser , farklı bir boyuta geçersiniz. belli aralıklarla alınan bir ilaç gibidir. 2 yıl hiç dinlemezsiniz ama bilirsiniz bi yerlerde duruyordur o, açar dinler huzur bulursunuz. eskimez, sıkmaz, unutulmaz. anathema'nın yaptığı en iyi işlerden.
eğer moraliniz bozuksa ve bunalımdayım diyorsanız efkarlıysanız ağlamak istiyor ama bahane bulamıyorsanız işte size bahane, sözleri de sizi anlatıyordur emin olun, anlamasanız bile müziği muhakkak sizi anlatıyordur sözlerden bizene.. *
hayat... ihanetlerle dolu bir yaşam... bazı şeylerin değişmeyeceğini anlamak... anathema... bana ne kadar zayıf olduğumu gösteriyor bu şarkıda. acaba gerçekten kontrolü biz mi kaybediyoruz, yoksa elimizden mi alıyorlar... ama bir şey var ki, o da kesinlikle bir sona gittiğimiz.
sonundaki kemanla beraber ayaklarımın yerden kesildiğini hissettiğim şarkı. 27 mayis 2006 anathema ankara konserinde aynı yeri gitarla çalmalarına rağmen coştuğumuz, çakmaklarla eşlik ettiğimiz dinlenesi parçadır kendileri...
