Tam bir özveri, azim, sabır ve inanç öyküsü.
Gerçek yaşamdan alınması filmle daha kolay bütünleşmenizi, ailenin duyduğu acıları, çaresizliği, hüznü hissetmenizi sağlıyor.
Ailenin sıkıntılarını bir tarafa bırakınca bile, Lorenzo'nun fiziksel olarak değişimine; önce yürüme ve konuşma bozukluklarına, ardından fiziksel aktivitelerinin kısıtlığına, en sonunda yatağa bağlı oluşu süresince acıyı buna tanık olanlar da çekiyor sanki.
Ne acılar, ne hayatlar, ne zorluklar var.
Mutlu anınızda izlemeyin, üzer.
Üzgünken de izlemeyin, daha fazla üzer. Neyse ki dram filmlerine bağışıklığım var da kolay atlatabiliyorum.
--spoiler--
-ben bir bilim adamıyım. Bilimsel gerçeklerle kanıtlanmadıkça bir şeyin gerçekliğine inanamam.
+ben bilim adamı değilim. Bir babayım.
--spoiler--
Hüznün tavan yaptığı, birçok sahnesinde, yüreğinizin iki taş arasına alınıp, tuz dökülerek ezildiği hissini uyandıran film.
Etkisi uzun sürer.
Bak hüzünlendim gene gece gece...
Offf be essy!
