Lisede yaptığımız saçmalıklar ota boka surat asıp göz deviren belli grup dışındaki kimseye batmazdi. Mezun olduk belli bir yaşa geldik ve bingo. Ciddi olmak zorundayız, ağır başlı, güçlü durmaliyiz ki sözümüz dinlensin. Şimdi sadece rol kesiyoruz. En çocuksu yerlerimize kimimiz birilerini koyup gosterebilirken kimimiz koreltip maziye gömüyor. Kimi ise hiç farkedememis.
Edit: ben ne ara en üst sıraya çıktım aq? Hainler silip silip gitmiş. Allah ıslah etsin peh.
Koridorda halay cekmek baya iyiydi simdi is yerinde gelde halay cek. Olmuyor olmuyor bu kaliplar bize uymuyor * neyse allahtan birileri habire evleniyorda * bizde rahat rahat halay çekebiliyoruz. Cok degisik bi ozlem cesidi oldu ama o kafa cok baska kafalardi:)
lisede özleyeceğim herkes şu an hayatımda aktif rol aldıkları için çokta özlemediğimi belirtmek isterim. zaten 9 sene olmuş mezun olalı. bu saatten sonra özlesek noooolur?
Fazlasıyla özlüyorum. Liseden 5-6 arkadaşımla hala görüşüyorum ancak o zamanların tadı başkaydı. Hele ki üniversitede sınıfımdaki malları görünce bu özlem iki katına çıkıyor. Zamanı geri alma şansım olsaydı bir dakika bile düşünmezdim.
daha çok ilk aşkları, ilk aşk olma potansiyeli olan zamanları özlemektir. özellikle çekingen yurdum genci aradan zaman geçtikçe lisedeki "keşke"leri hatırladıkça rahatsız olur ama yine de o günleri yad edemeden duramaz.
kıymetinin bilinmesi gerekiyor o zamanların. sonrası çok boktan çünkü.
en genel manada "bir şey" bu bir duyguda olabilir, bir madde de olabilir, belki bir hal.. ancak insanın elinden gittiği zaman değeri, kıymeti, güzelliği anlaşılır. en güzeli zamanında kıymet bilip ona göre tavır takınmaktır. ama oda bir nimettir merak etmeyin. öyle olmasaydı özlem, hasret gibi duygular olmazdı. yaşananlara birde bu gözle bakın.
şükür ki geniş bir arkadaş çevrem var. çoğu imam hatipten arkadaşlarım. bu sözlükte buna burun kıvıracak dolu insan var. ancak imam hatip okuyanınız varsa bilirsiniz oranın arkadaşlığı daha bir samimi olur. ya da ne bileyim sadece bizim okul da öyle olmuştur belki. ama genelde gördüğüm bu benim. geneli de on numara insanlar canımı emanet ederim o derece. o 4 seneyi bir daha oku deseler okumazsam ne olayım. alt devreyi ezme durumu olmaz buralarda hatta aksine sahip çıkma durumu olur. ha bazıları akıllı durmazsa o başka mesele tabi. birbirimiz için ettiğimiz kavgalar gözümün önünde durur. ergendik falan filan da mutluyduk be sözlük. hele sınıflar arası maçlar falan sanırsın milli takım da oynuyoruz o derece önemli o maçlar. ders araları tuvalette sigaradan çekilen iki fırt nasıl bir mutluluktur öyle. bokun içinde içersin ama şimdi içtiğim sigaraların hiç birinden o iki fırtın yarı zevkini alamıyorum. hocalara yakalanma korkusuyla beraber kuralları çiğnemenin verdiği o mutluluk, anarşist ruhunu ortaya çıkarır adamın. ders de gizli gizli sıra altında sevdiceğinle mesajlaşırsın. işte der sana bugün çıkamam şu gün çıkarım falan. tabi o zaman watsapp yok. varsa da bizim haberimiz yok. kalp falan da yollayamıyorsun <3 var onu yolluyoruz bizde. sınıflar falan da kız erkek ayrı, binalar bir ancak girişler farklı sadece merdivenden yukarı çıkarken ya da inerken görebiliyorsun. o da aynı merdiven değil. ulan görür müyüm diye volta atarsın oralarda ama görürsen de kızarsın çok dolanma ortada falan diye. böyle de yobazım. bir keresinde ayağımı kırıyordum nerdeyse. gördüm bunu, dedim ulan allah sız çok güzel be ve gelişine duvara bir tekme. gram acı hissetmedim ilk baş. sonradan acıdı tabi duvara tekme attım duvara. duvar. abazalıktan falan da değil. o günlerden bu yana 5 sene falan geçti üniversiteye geldim hala onu bekliyorum. okuduğum bölümü yazarken de onunla ortak karar vererek bu bölümü yazmıştım. şimdi okuyorum ama niye okuyorum hiç bir fikrim yok. ve ya ne amaçla okuyorum. çünkü o yok artık. tamam belli bir yaşa geldim artık hayatın gerçeklerini göz önünde bulundurmam gerekir bunları çok iyi biliyorum. fakat böyle gerçekleri kabullenmek zor oluyor. hele onca senenin üzerine sana gelip artık başkasını sevdiğini söylüyor ya ha şu boğazın oralarda bir yere oturuyor. liseyi konya da okudum şu an istanbuldayım. normalde konya gibi içine daha çok kapanık bir yerden istanbul a gelince ortalığı dağıtmam gerekir. ancak içine çekmiyor ortamlar beni. hiçbirimiz brad pitt değiliz olan varsa allah sahibine bağışlasın da ortalama bir tipim var işte. istesem girebilirim bu ortamlara da gram çekmiyor yav. kuzenim özel bir üniversite de okuyor arkadaşlarıyla falan tanıştım işte kuzen dedi istersen yapalım arayı. güzel kızlarda var içlerinde ama ne bileyim o beni beklemese de benim onu beklemem gerekiyormuş gibi. sanki bunu yapmazsam kendimi karaktersiz şerefsiz biri gibi hissedecekmişim gibi. neyse kalkıp bir sigara yakayım.
hayata dair yaşadığın 'ilk'lerin hemen hemen hepsinin lise zamanlarına denk gelmesidir insanın özlem duymasını sağlayan aslında.bi kızı ilk defa öpüşün, ilk defa dost kelimesinin anlamını dolduran insanları tanıyışın, hayata dair ilk heyecanların,-okulu eve uzak olanlar için- ilk defa kendi başına yollara koyuluşun, anlattığında çok güldüğün saçma salak hikayelerin beslendiği zamandır lise.okuldan kaçıp internet cafe haricinde gittiğin ilk yerlerdir lise.bir birey olmayı öğrendiğin, karakterini oluşturan yerdir.kardeş olmak için aynı anadan doğmak gerekmediğini öğrendiğin yerdir lise.fütursuzca hayal kurabildiğin, hayal kırıklığına uğrasan bile hayal kurma mekanizmasının şu an olmadığı kadar hızlı çalıştığı yerdir lise.
lise yıllığıma baktığımda o anlara geri dönüyorum resmen.ama elimde bir zaman makinesi olsa asla o günlere dönmezdim.çünkü olabilecek en mükemmel şekilde yaşandığı için bir daha o anları yaşamak aynı etkiyi göstermicektir bilirim.
teneffüsleri, tedirgin ve acele giyinilen beden derslerini, sıyırmış felsefe ve sosyoloji hocalarını, spor ayakkabılarla, jöleli saçlarla, yakası açık gömlekle,gevşek bırakılmış kravatla arası bozuk müdür ve müdür yardımcılarını, kantinci abileri, hizmetli ablaları, yirmidört saat muhabbet edebileceğin arkadaşları, edebilemeyeceklerini bile zaman geçince özler oluyo insan. anlıyorsun ki şimdi yanında onlar kadar gerçek insanlar yok çünkü. ama böyle güzel anılara sahip olmak ta güzel...
üniversiteden sonra üniversiteyi de özlersiniz. hele lise yıllarını kat kat özlersiniz. o zamanlar iş bulmakla, tezle, yüksek lisansla uğraşmak yerine ya dakika sayıyordunuz ya da soru çözüyordunuz çünkü. şimdi ise hayatla üniformasız başetmek zorundasınız.
genelde dersleri iyi olmayan ama taşaklı arkadaş grubu olanlar özlerler liseyi. yani benim gözlemlediğim kadarıyla. çünkü eğer bir düz lisede okuduysanız, hem çalışkan olup hem çok sevilen kişi olmanın çok zor olduğunu bilirsiniz. bunu başaranlar da güzel olan kızlardır. aslında onlar güzel de değildir. niçin ilgi çektiği belli olmayan kızlardandır onlar.
ama lisede dışlanan, en önde oturan, ders dinleyen tipler gidip güzel bir yer kazandıklarında liseyi hiç özlemezler. onlar için lise zaten bir ıstıraptır. ilk gittiklerinde "ilkokul ne güzeldi" derler. lise ortalarında da bir an önce bitirmek için dua ederler. aileleri tarafından hep "kör müsün, anadolu lisesini kazansaydın. hep böyle insanlar olacak işte etrafında" şeklinde azarlanırlar.
diğerleri, lisede gününü gün edenler, görüyorum ki okul çıkışlarına bile geliyorlar. öğretmenlerin ellerini öpüyorlar. çoğu, maddi durum da olmadığından, dandik dandik bölümler okuyor. hatta hala ders vermeye çalışıyor.
şimdi düşünüyorum da, acaba lisede dışlanıp üniversiteye geçtiğinde o hırsla çok değişen, bir sürü dil öğrenen ama içinde bir burukluk olan çocuk mu iyi yapıyor; yoksa lisede hep gırgır şamata güzel bir öğrencilik hayatı geçiren, tüm kızlarla/erkeklerle çıkan, "amınakoyim son sınavda düzeltirim" diyen çocuk mu iyi yapmış? *
mezun olduktan sonraki öğretim yılının ilk gününde tavan yapan, fakat daha sonraları etkisi gittikçe azalan duygu. ben hatta o gün erkenden kalkmış uniformamı bile giymiştim. 11 sene aynı terane bağımlılık yapıyor demekki bir süre sonra bünyede. ama yine de bazen özlediğimiz ,okulun önünden geçtiğimizde içimizin cız ettiği anlar olmuyor değil.
liseden mezun olduktan sonra bireylerin içine düştüğü durum. teğet geçtiği birkaç kişi hariç ezici bir çoğunluk mezun olduktan çok kısa bir süre sonra özlemeye başlar liseyi. sorsanız niye özledin diye aynı cevapları alırsınız hep:
-lisede gırgır vardı.
- ordaki ortam üniversitede yok.
- üniversitede çıkar ilişkisi var lisede ise bu yoktu.
....
daha uzar gider bu maddeler . evet lisede haftanın beş günü gördüğün insanlarla çabucak kaynaşıveriyordun; eğleniyordun . onun için liseyi özlüyorum diyosun. böyle bir durum ortada olursa lise tabi özlenir. ama sebep sadece lise ortamının samimiyeti mi?...
ortaokulda ilkokulda da samimiyet vardı. sıcaklık vardı. ama ben liseye geçince ilkokula ya da ortaokula bir özlem duymadım. çoğu kişi de duymamıştır herhalde. peki bu lise özlemi ne? okurken bir an önce kurtulmak istediğimiz bu yer neden sonra gözümüzde tütüyor?
işin aslı şu: üniversiteye başlayınca ya da hayata atılınca kişi artık kendisinin hayat boyu üzerinde taşıyacağı sorumluluklarının olduğunu anlıyor. üniversitedeyken hiçbir anını boş geçirmemesi gerektiğini,
kendisini geliştirmesi gerektiğini yani artık laylay loma ayıracak vakti olmadığını anlıyor. eskden umutla beklediği, 3 ay gezip tozacağım dediği yaz tatili üniversite zamanında "şu 3 ayı en doğru verimli şekilde nasıl değerlendirsem" düşüncesine yerini bırakıyor. boşa geçirdiği zamanlar artık kişiye dert oluyor. liseden hemen sonra ekmek kavgasına atılanlar için de aynı durum geçerli...
tabii şartların böyle çetinleşmesiyle insanlar temiz duygularını kaybedip, çıkarcı oluyorlar. liseden sonra üniversitede ya da iş hayatında lise samimiyetini bulamamak tamamen bundan kaynaklanıyor.
kısacası; insanlar aslında liseyi değil; hayatlarının üzerlerinde sorumluluk hissetmedikleri o sön dönemlerini özlüyorlar yani liseyi özlemek=insanın büyüdüğünü anladığı an
