ilk gün de son gün de ağladım. ilk gün ben burada kimseyle arkadaş olamayacağım diye ağladım. Son gün ise dostlarımla her gün aynı sıralara oturamayacağım için.
ilk günü en yakın arkadaşımla tanışmıştım. Son yıl farklı okulda olsamda üzülmüştüm lise bittiği için. En güzel yılım son yılımdı. Neyse mezuniyet balosundan sonra daha gitmemiştim okula son günde karneleri aldıktan sonra arkadaşlarla okey oynamaya gitmiştik.
Lisemin ilk gününü hatırlamak bile istemiyorum annem babam beni okulun yurduna bıraktılar. Arkalarından onların gittiklerini görmek çok kötüydü. Yastığıma sarılıp saatlerce ağladım. Yapayalnız, kimsesiz hissettim kendimi o gün. Alışamamıştım uzun süre her gece ağlardım. Ama 4 sene sonunda o lisenin bittiğini görmek hüngür hüngür ağladığım tüm gecelerin bi tesellisi olmuştu .çünkü artık mezundum . Ama yine de burul bir sevinçti bu. 4 sene boyunca geride bıraktığım anılar arkadaşlıklar onlarda diğer taraftan içimi burkuyordu.
ilk gün koca bir korku, sıkıntı, insanları tanıma telaşı ve kalabalıklar içindeki yalnızlık duygusuyla başlar. küçük bir şehir de yaşıyorsanız bir çok tanıdık yüz görüp rahatça arkadaş edinebileceğiniz ortam. Gel zaman git zaman aylarla birlikte arkadaşlıklarınız artar. çoğalır çoğalır çoğalır. sanki sonrada sarsıntılar, kavgalar, anlaşmazlıklar derken etrafınızdakiler azalır azalır azalır. son yılda tanıdığınız çoğu insan ve bir de bir avuç dostla veda edersiniz okulunuza. elinizde avucunuzda kalan en değerlilerinizdir aslında. belki de uzun yıllar ayrılmazsınız. benim için böyle olmuştu açıkcası bu yönden şanslıydım belki de.
Kısaca lisenin ilk günü aklınızda kalan kaygılar, notlar, dersler...
Ve son vedanızdaki o bir avuç insan, sevgi, dostluk, ve onlarla geçirilen birbirinden güzel anı...
Özetin de özeti dersek lise bir hatıradır.ne kadar çok ders notu değil ne kadar çok anı biriktirdiğinizdir önemli olan.zira son günü bütün bu anılarla geçer.
