ilk gününü hatırlamıyorum fakat son günü saydığım mezuniyet günümü ömrümce unutamam. O kadar güzel o kadar anlamlı bir programdı ki, yaşadığım Duygu seli bir başkaydı.
Lise çok güzeldi be. Geri dönebilsek o yıllara ne güzel olurdu. Üniversite çok bok, gelmeyin üniversiteye. *
ilk gün hemen bitsin diye bakılır. Son gün ise keşke bitmeseydi denilir. Böylede ilginç bir ilişkisi vardır öğrencinin liseyle. Seven ama sevdiğini belli etmeyen aşık çiftler gibidir.
ilk hafta boyunca regldim ve bir sorun olur diye bütün gün yerimden kalkmamıştım sürekli herkesle muhabbet edip ortam yapmıştım aq. duhfsjhfkdjf. son gün bi bok olmadı açıkçası, herkesin süslenip püslenmiş olması değişikti bir tek, sonra da samimi arkadaşlarımla taksim'e gittim. la ne sıkıcı hayatım varmış.
Lisemin ilk gününü hatırlamak bile istemiyorum annem babam beni okulun yurduna bıraktılar. Arkalarından onların gittiklerini görmek çok kötüydü. Yastığıma sarılıp saatlerce ağladım. Yapayalnız, kimsesiz hissettim kendimi o gün. Alışamamıştım uzun süre her gece ağlardım. Ama 4 sene sonunda o lisenin bittiğini görmek hüngür hüngür ağladığım tüm gecelerin bi tesellisi olmuştu .çünkü artık mezundum . Ama yine de burul bir sevinçti bu. 4 sene boyunca geride bıraktığım anılar arkadaşlıklar onlarda diğer taraftan içimi burkuyordu.
ilk gün de son gün de ağladım. ilk gün ben burada kimseyle arkadaş olamayacağım diye ağladım. Son gün ise dostlarımla her gün aynı sıralara oturamayacağım için.
ilk gün koca bir korku, sıkıntı, insanları tanıma telaşı ve kalabalıklar içindeki yalnızlık duygusuyla başlar. küçük bir şehir de yaşıyorsanız bir çok tanıdık yüz görüp rahatça arkadaş edinebileceğiniz ortam. Gel zaman git zaman aylarla birlikte arkadaşlıklarınız artar. çoğalır çoğalır çoğalır. sanki sonrada sarsıntılar, kavgalar, anlaşmazlıklar derken etrafınızdakiler azalır azalır azalır. son yılda tanıdığınız çoğu insan ve bir de bir avuç dostla veda edersiniz okulunuza. elinizde avucunuzda kalan en değerlilerinizdir aslında. belki de uzun yıllar ayrılmazsınız. benim için böyle olmuştu açıkcası bu yönden şanslıydım belki de.
Kısaca lisenin ilk günü aklınızda kalan kaygılar, notlar, dersler...
Ve son vedanızdaki o bir avuç insan, sevgi, dostluk, ve onlarla geçirilen birbirinden güzel anı...
Özetin de özeti dersek lise bir hatıradır.ne kadar çok ders notu değil ne kadar çok anı biriktirdiğinizdir önemli olan.zira son günü bütün bu anılarla geçer.
ilk günü en yakın arkadaşımla tanışmıştım. Son yıl farklı okulda olsamda üzülmüştüm lise bittiği için. En güzel yılım son yılımdı. Neyse mezuniyet balosundan sonra daha gitmemiştim okula son günde karneleri aldıktan sonra arkadaşlarla okey oynamaya gitmiştik.
heyecanla yataklarından fırlayıp annesinin akşamdan özenle ütülediği okul üniformasını giydikten sonra okul yolunu tutan erkek ve kızlarımız yürüdüğü kaldırım taşlarını artık bende bir yetişkinim edasıyla adımlar, okula varır, sınıfını bulur sırasına geçer ve içeri giren her kişiyi meraklı gözlerle süzer. erkek öğrenciler iki dirhem bir çekirdek olmuşlardır. kravat, gömlek, ayakkabı, ceket o biçim. kız öğrenciler ise özenle tarayıp şekil verdiği saçları (bkz: at kuyruğu, topuz, örgü) ve diz altına ulaşan etek boylarıyla dikkat çekerler.
son gün:
bu günde ise sınıfın ön sıraları ile arka sıralarında belirgin bir cinsiyetçi bir ayrım vardır. bir kaçı hariç bütün erkekler arkalara sıralarda bulunmaktadır. ilk gün ki nizam ve intizamdan eser kalmamış; saçlar jöleli, kravat imzalanmak üzere cepte, gömlek hak getire. genellikle ön sıralarda bulunan hanım kızlarımızın ilk gün örgü, topuz ve at kuyruğu olan saç modelleri yerini lavaboda ıslatılıp salınan saç modelleri almış, etek boyları mini boyutlarına ulaşmıştır.
ilk gün hocaların göz dağı verdiği andır sınıfta bırakmayla tehdit ettiği gündür öğrencilerin hepsinin korkak olduğu gündür . Son gün ise öğrencilerin kaşarlandığı notların girildiği gündür .
ilk gününe pencere kenarında dışarıyı izleyen bir asosyal olarak başlamıştım.
son gününde ise karneyi alıp mezun olduktan sonra arkadaşlarla biraz geztikten sonra eve gelip pes atmıştım.
fazla da bir şey değişmemiş aslında ama geçti gitti koskoca 4 yıl vay be.
Son günü nasıl olur bilmiyorum ama ilk günü fazlasıyla ilginç ve heyecanlı idi. Ben okula son gelendim neredeyse. evet, en son. ortaokuldaymışımcasına okula geç gittim. o arada sınıflar falan ayrılmış, öğrencilerin yerleri bellenmiş idi. Tabi ben bozuntuya vermedim sıralardan birine karıştım. ne yazıkki hangi sınıfta olduğumuda kimseye soramamıştım çünkü beni tanıyan kişi yoktu. kötü bir okuldan iyi bir okula gelmiştim. sonuç olarak öylece kalmış ve heyecan kat sayım epey bir artmıştı. ardından sıralar halinde sınıflara çıkmaya başladık. Sonra farkettimki en üst kattaymışız ve bende okulun en arkasından tepkisiz tavırlarla yürüyordum. ilk çıkanlar sürekli alt katlardan üst katlara doğru birikip sıra oluşturuyorlardı. çömez olan bizlere ilginç bir karşılama sergiliyorlardı. alkışlama ve çöm çöm çöm kelimelerinden oluşan bu karşılama beni ne kadar heyecanlandırıp korkutsada yüzümde en ufak bir tepki belirmiyordu. o anın şokuydu diye düşünülebilir fakat değil. benden kaynaklı bir şeydi. velhasıl ben 9. sınıfların katına çıktıktan sonra hangi sınıfta olduğumu bilmediğimden bir de aşağı inip müdür yardımcısına sınıfımı sormuştum.sınıfımı öğrendikten sonra yanına oturduğum kişi ile saçma sapan bir selamlaşmam olduydu hatta. direk takımını sormuştum.
Güzel bir gün değildi doğrusu. tek bir tanıdık yoktu sınıfımda. okulda bile toplasan 6-7 kişi ancak çıkardı 110 kişiden. herkes birbiriyle uzun zamandır arkadaş, sürekli kantine falan gidiyorlar, eğleniyorlar falan. ortam gerilinecek bir ortam değildi ama orada o şekilde görünmez olmak, yalnız kalmak, herkesi kendinden özgüvenli görmek, yüzüne dahi bakılmaması zordu. sonradan durum çok değişmedi ama iyikide değişmedi.
tadi damaginda kalir insanin. lise cok ayri bir yer. hayatin en özgür oldugunuz boyutu bence. ozgurluk derken yanlis anlasilmasin. arkadasliklarinizin en iyi oldugu donem, guzel muhabbetlerin, heyecanlarin, cekismelerin en tatli oldugu.. insanlara guvenmenizin yuksek oldugu zamanlar.. guzel gunlerdi, guzel...
