liselim malumunuz cengiz kurtoğlunun efsane parçasıdır. hepimizin bir liselimi olmuştur. benimde vardı. maltepe orhan gazi lisesin de son sınıfta okurken. dışarıda iki kere buluşabildiğim ve hiç telefonla mesajlaşamadığım liselim. bir keresinde maltepe sahile gitmiştik. sadece 2 saat oturabilmiştik. diğeri aylar öncesinden planlayarak okuldan kaçmıştık para biriktirerek. biriktirdiğimiz para ile sinemaya gidebilmiş, yemek yemiştik, sonra çay bahçesine... sonra ki buluşmalar, kavgalar, özlemler hep zarf ile gönderilen mektuplardı. o güzel enerjinin emeğe dönüşmesiydi her saniyesinde.
liselim buydu eskiden.
şimdi ise liseli var. eşittir ergen salaklar topluluğu diye baktığımız grup. gezi eylemleri biraz üzerlerine kalır gibi oldu ama cıks ortada liseliler yoktu. yine seksen ve öncesi tayfa abileri, ablaları, amcaları, teyzeleri meydanlardaydı. hormonların bu dönemde insanı yozlaştıran etkisi olduğunu düşünmüyorum. asıl sorun zaman bence... ve bu iletişim şeklimiz insanın o dönemde (lise) ki yapısına ters. ve ters olduğu için ki liseli davranışı diye bir davranış türedi.
işin kötüsü bu tavırları üniversitelilerde de görüyoruz.
