"ben kitap okumam ki" diye övünen ve gevrek gevrek sırıtan bir edebiyat hocamız vardı. ders anlatmazdı, tek yaptığı sınıftaki delikanlılarla sohbet etmekti. bu tarz hareketler sergilediğinde başkası adına utanma duygusunu ciddi ciddi yaşardım. sonra büyüdüm, ben de öğretmen oldum, iş arama sürecine girdim ve o zaman utanma duygusu yerini haksızlığa uğrama hissine bıraktı. kimler, nasıl insanlar çocuklara eğitim veriyordu, kimler işinin ehli olmadığı halde o işi sürdürüyordu. kimler başka insanların hakkını yiyordu daha kim bilir? ve şimdi birlikte çalıştığım edebiyat hocasına bakıyorum. elinde her gün bir kitap. "ben okumadığım kitabı çocuklara anlatamam ki, utanırım." diyor. işi gereği her gün başka bir kitap okuyup bitirmeye çalışıyor. o zaman diyorum ki hala bazı çocuklar için umut var. hala bir yerlerde işinin hakkını vermeye çabalayan insanlar var.
Nazım Hikmet'in aşk hayatı.
Adam hayatında gördüğü bütün kadınlara aşık olmuş teyze kızına dayı kızına Rusya'da yaşarken bi Türk manitasına(Rusya'da yaşayıp Türk'e aşık olmak nedir)ayran gönüllüymüş hoca öyle anlattı..
