gençlik yıllarının geçtiği en güzel zamanların yaşandığı bir mabettir. üniversiteye gitiğinde vay be abi ne güzeldi deme lise denilen ve hep bir özlemle bakılan yıllardır. değerini iyi bilmek lazım.
ögrenim hayatının en zevkli bölümüdür, arkadaş ilişkilerinin de zirve yaptığı yıllardır. bi de bu yıllarında kendi içlerinde en güzel zamanları mayıs aylarıdır. ceketler çıkar, gömlekler dışarda, tenefüslerde bahçenin arkkasına gidersin sigara içmeye, gözlerinizle kızların bacakları arasına perde gibi inen o kalın çoraplar gitmiş, her yer cıvıl cıvıl, karne zamanı yaklaşmış, hocalarda bırakmış artık dersler de ayrı bir zevk alınır olmuş, sınıfta kalma derdi zaten yok.. özlenmesi doğaldır ama abartmamak lazımdır, yaşanmıştır, bitmiştir.
çocuklukla yetişkin bir birey olma arasında kalmışlıktır lise hayatı. kendini ispat etme çabasını içinde barındıran duygular besler her lise öğrencisi.
ilkokuldan sonra, "acaba üniversiteye bi' adım daha yakın.. saça çok karışmazlar heralde..." düşüncesiyle girilen, 'babayı almak' deyiminin tam anlamıyla gerçekleşmesine vesile olan bitesice kurumdur.
öğrencileri sınavla belirlenen okullar. öğrenci derken el kadar çocuktan söz ediyoruz, önündekini ezberlemek yerine çocukluğunu yaşamayı seçerse sıradan bir lisede okur ve orta halli bir üniversite kazanır çok zeki olsa bile.. yok ülkesinin eğitim sisteminin omuzlarına bindirdiği yükü taşımaya karar verirse ve çalışırsa iyi bir liseye girer, rüya gibi bir lise dönemi geçirir ve sonra iyi bir üniversite ile bunu perçinleyip şahane bir hayat yaşar. diğeri şahane bir hayat yaşayamaz demiyorum ama çalışan çocuğun sahip olduğuna asla sahip olamayacak ve bu onlar daha 13-14 yaşarındayken belirlenmiş oluyor.
sabahları kalktığınızda siz kumaş pantolununuz giyip gömleğinizin düğmelerini iliklerken annenizin size dört dörtlük kahvaltı hazırladığı, okuldan kaçmanın acayip bir haz verdiği, hayatın sadece öss ye isyandan ibaret olduğu ömrünüzün son rahat dönemidir.*
kıymetini yaşarken bilememek diye kullanmayı sevmediğim gepgeyik bir kalıp vardır ama sevmesem de bu entry'ye bu yakışır. lise son, üniversite stresinin, büyüme hevesinin, formadan, okuldan, müdürden, hocadan bıkmışlığın doruğa ulaştığı senedir ve çok zor geçer. hatta öyle ki, lise sondayken bir arkadaşımın "bu yılların en güzel olduğunu söylerler, hayatımın en güzel yılı bu ise yaşamicam abi ben" dediğine şahit olmuşluğum, hatta utanmadan benim de böyle düşünmüşlüğüm vardır. lise sondaki arkadaşlar bana inanmayacaklar ama gayet ciddiyim, arkadaşlar, etmeyin eylemeyin... gün sayıyorsunuz ve koptunuz kopacaksınız ama inanın bana, üniversitede hayatınıza sihirli değnek falan değmiyor, hiçbir şey kolaylaşmıyor... aileyle yaşamanın kıymetini bilin, samimi lise ortamının, arkadaş edinmek için tek yapmanız gerekenin kantine bir iki defa fazla inmek olmasının... bilin değerini. çok iç karartıcı olduğumun farkındayım ama lütfen, bir bakın hayatınıza ve "harbiden ya, ekmek elden su gölden, 'hoca 5 ver' dediğin zaman veriyo da... daha ne istiyom lan" falan deyin. üniversitelerde sadece bir final sınavının öss'den kat kat gerici olabildiğini görünce de demedi demeyin. not yükseltme kavramına tamamen yabancı biri olarak, sınıfta kalma tehlikeniz olduğunda "amanın!!!" olmayın. bu halin ayrıntılı açıklaması için eklemeden geçemeyeceğim, devamsızlık sorunu olduğu halde okuldan kaçmak, gelip gelmediğinizi kimse iplemezken okulu asmaktan her zaman zevklidir.
yunanlı filozof sokrates' in, atina' nın yüksek kesimlerinde ilk örneğini oluşturduğu eğitim birimi. genç ya da yaşlı, herkes buraya gelerek sohbetlere katılır, kültürel eksiklerini tamamlamaya çalışırdı. başlarda felsefe tarzı sohbetin yapıldığı bir yer olsa da, zamanla diğer bilim dallarını da kapsamıştır.
Erkeklerin hayatları boyunca anılarını paylaştığı ,askerlikten sonraki, ikici kurumdur. Askerlikteki bizim bi çavuş vardı hikayeleri lisede bizim bi hoca vardı olarak anlatılır..
benim gittiğimin önünde simitçiler simit ve türevlerini satarak para kazanmaya çalışırlardı. hayatın allahın belası bir yer olduğunu anladığım binaydı benim için lise. kızları götüren zengin piçlerini ağızlarımızın suları aka aka izlerdik. işimizin bittiğini anladığımızda sefil arkadaşlarla futbol oynamaya koyulurduk. ne güzeldi lise yılları. güzel ve pembe!
hayatımdaki en rahat dönemdi çalışmama gerek yoktu dersler rahattı kıyafet bile disiplinli değildi.arkadaşlıklarım ise süperdi bence herkes lisenin kıymetini bilmeli
üniversiteye geldiğimde Allah ım çok şükür lisede değilim,çalışmak zorunda olduğum bir matematik dersi yok yada özgürüm,istersem derse girmem dediğim,kurtulduğum için sevindiğim yer...
lisedeki arkadaşlıklar unutulmaz o ayrı...
hayattan kopuklugun en fazla yaşandıgı zaman lise,herşey senin etrafında dönüyo,hayat eglenceden,aşklardan,geyikten,hocalarla dalgadan geçiyo sanırsınız.ama bu rüya fazla uzun sürmez malesef...*
kimsenin hayat hakkında birşey bilmediği, hayatın karı-kız ve futboldan başka birşey olmadığını sandığı ortamdır. her liselinin bir topCuya yada bir popcuya aşkı ile yaşaması ve gereksiz salaklıklar yapılarak geçirilen toz pembe ortam. insanda ah keşke hep böyle olsa dedirtecek bir ortamdır.
kişinin büyüme döneminin başlangıcı olan 15-16 yaşlarında başladığı ve 17-18 e kadar devam ettiği eğitim kademesi. sınıf arkadaşlarıyla birlikte büyür adeta insan. okula girerken ve mezun olurken çekilen fotoğraflara bakılır ileride, iç geçirilir.
en kötü muamele görenler bile liseyi özler. lise, yapısı itibarıyle özlenmesi gereken bir yerdir. çocukluğun geçtiği mahalle gibidir.
