o zamanlar samimi olan arkadaş gurubunun , kantindeki ahmet abinin sucuklu tost hazır dediğinde o zaman en yakın arkadaşın olan sınıf arkadaşınla sanki son yiyeceğiniz gibi o tostu paylaşmanızın, spor salonunun soyunma odasında 1 sigarayı herkesle paylaşmanın, hocalarla şakalaşıp yeri geldiğinde derleşmenin, sınıftaki en çekingen kişinin bile hayatını bilmenin, kardeş gibi olmanın, aşklar yaşandığında efsaneleştirmenin, her gün aynı formayla aynı müdürün sıkıcı konuşmasının dinlenmsinin özlenmesidir.
her ne kadar şimdi daşşak geçsekte liselilerle, bal gibi de gerçek olandır.
bakıyorum şimdi üniversite hayatıma. bir tane bile arkadaşım yok. sanat bölümlerinde kursları bir olan öğrenciler hep bir arada olurmuş. bizim kurstan 3 kişi kazandık, 2 si kız.. adam gibi erkek arkadaşım yok. millet akşam içmeye gider mesela, ben evde saat 6 da film lzlerim aylardır.
film kültürüm tavan yaptı, asosyalite işte!
lisede gece dışarı çıkamasakta aynı minik bahçeyi paylaşırdık, o yüzden neredeyse herkes birbirini bilir, tanırdı. sınıftakilerle ise son 2 sene inanılmaz bir bağ oluşmuştu. hep beraber hareket edilirdi resmen.
ama şimdi bakıyorum. herkes bir havalarda, kendi dünyalarında evereste çıkmanın peşinde. "gelirsen ekime gelmezen sikime" modlarında. hoş, davet edilmek mi bir yerlere, nerdee?! hepsi siyasi zırvalarla boğulmuş aptal gençlerle dolu bir yerde öğrenim görmek iğrenç.
ne oldu? hergün * geçiyorduk bütün ergenlerle. zaten adam akıllı, ''özeniyoruz lan sizlere, acaip özledik o günlerimizi, orta yaş bunalımına girdik'' demek zorumuza gidiyor. kim ne derse desin, 18 yaşın hemen öncesi çok güzeldir.
ömrünün en güzel 4 senesine duyulan hasretin sonuclarıdır.
çok özlüyorum. yatılı okulda okumak bi ayrıcalıktır. allah herkese nasip etsin o gece sohbetlerini. hocalarla doyasıya dalga geçmeyi. halil hocadan menderes hocadan dayak yemeyi. müdürün cümle hatalarıni, cankarbanktan para cekmeyi. nilüfer hcoanın liseden kalma fizik defterini. çok özledim be daha yazardım ama neyse. ah ulan ahhh.
-entryniz silindi. silinme sebebi: çok fazla kişisel bilgi içeren entry.
hiçbir şekilde geri dönmek istemediğim durumdur zira lise her şeyin ortasıdır ne masumdur ne olgundur. sorarsanızki anaokuluna dönmek ister misin diye içtenlikle evet yanıtını verebilirim. en azından dert yok tasa yok. üniversite ise tamamen ayrıdır. ortamdan mı kaynaklanmaktadır bilmem ama hiç beklemediğiniz insanların bile bir anda olgunlaştığını görürsünüz. bir diğer artısı ise üniversitede insanları gerçekten tanımaya başlarsınız. farklı insanları tanırsınız. lisedeyken genelde belli bir insan profilinin arasındasınızdır, insanlar hep belli bir yerdendir. ankara'da iseniz örneğin sınıfın yüzde 90 ı ankaralıdır. ama üniversitede her yerden insanlarla tanışırsınız.
