benim lise arkadaşlarının çoğuyla görüşürüm halen, çok samimi vakitlerimiz oldu, insan kopamıyor, kız erkek karışık bazen seneler geçmesine rağmen yakın bir şehir belirler buluşuruz. O yüzden görüşülmeyecek insan varsa, bu başlıktaki sınıfa özellikle girmeyi becermiş biri olması lazım.
lise bitince bir süre görüşmeye devam ettim bazılarıyla ama malesef yürümüyor o arkadaşlıklar. lisede henüz karakter tam oturmadığı için kimlerle arkadaş olmuşsun pek önemi olmuyor ve çoğumuz yalnız kalmamak adına arkadaşlık ediyoruz herkesle. bir süre sonra, yani belli bir yaşa gelindikten sonra, artık o insanların senin hayatında olsa da olur, olmasa da olur evresine geçiş yapıyorsun. çünkü kendine hiçbir şey katamayan, yerinde sayan, kendini ileri taşıyamayan insanlar ile istesen de anlaşamıyorsun. sonuç olarak lise dostluğu diye bir şey yoktur. devam ettirebilenler varsa tebrikler.
bir kısmı için lisede iyi olan genel durumları liseden sonra durumu kötüleşince görüşmek istemez. beni hep eski ben olarak tanısınlar ister. kimisi de aksine iyice yükselmiştir, yüz vermez varoşlar onlar der, geçer. kimisinin de haz etmediği yıllarıdır.
yola devam etmek istediklerimle zaten ediyorum aradan zibilyon yıl geçse de lakin diğerleri çöptür, otobüste bile görmekten tiksiniyorum. zoraki muhabbetler, lüzumsuz bir samimiyet. sana ne benim ne yaptığımdan ya çok ilgileniyorsun sanki...
Benim hikayem daha farklı. Çocukken arka sokakta oturan bir arkadaşım vardı yakın arkadaştık.
Küçük yerlerde büyüyenler bilir mahalle arkadaşların aynı zamanda hem ilkokul hem lise arkadaşların olur.
Bizde de aynı durum. ilk okulu da Liseyi de aynı sınıfta okuduk. Yine herkes bilir bir ortamda yakın arkadaşın varsa başka biriyle arkadaşlık kurmazsın öyle aman aman.
Birbirimizi can kardeş sayarken, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezken şimdi dönüp yüzüne bakmam. 12 yıl önce bitti o dostluk.
Başka da dost sayıp görüşeyim hadi diyeceğim insan yoktu. Çünkü zaten bir kardeşim vardı ve ölüm gelse ben de peşinden gelirim kardeşim demişti bana. O zamanlar öyleydik işte.
Keyfi değildir her zaman. Türlü türlü çekimserlikleriniz olunca lise bitince de zorunluluk ortadan kalkıyor eve kapanılıyor. Bazen büyük şansı teptiğimi düşünüyorum. içlerinde gerçekten iyi arkadaşlarım vardı. Görüşmek istesem bir telefonuma bakar, zorunlu kaçıyorum.
kızların arkadaşlığı böyle olur. erkekler 20 yılda geçse denk geldiği zaman kaldığı yerden dostluğuna devam eder. kızların arkadaşlığı çıkar amaçlı olduğu için ara soğur hatıraları unuturlar.
Görüşmek istememek değil de şimdi şöyle bir durum var lise biteli 8 yıl olmuş o gitmiş başka üniversiteye başka hayatı var, sen gitmişsin başka üniversiteye başka hayatın var. Ayrı şehirlerdesiniz, lisedeki zihniyette değilsiniz. Geçen birisine yazdım whatsapptan. Konuşma aynen şöyle oldu;
- merhaba nasılsın ?
+ iyiyim sen nasılsın?
- ben de iyi ne işle meşguldün?
+ xxx yapıyorum ya izmirde.
- aaa çok güzel ben de atandım elazığdayım. izmir nasıl?
+ çok hoş ya güzel şehir benim de yengem elazığlı.
- hmm neresindenmiş?
(... memleket muhabbeti...)
- oldu canım bir gün görüşelim:)
+ olur görüşelim:)
Bu kadar. Bitti muhabbet. Zaten ne konuşabilirsin ki. Bundan ileriye nereye gider muhabbet.
O yüzden görüşmek anlamında görüşmüyorum arada bir ikisine merhaba nasılsın.
Üniversitedeki arkadaşlarla böyle değil ama niye bilmiyorum. Üniversite bitti hala kardeşim kadar görüşüyorum üniversite grubuyla. 3 kişi zaten. Belki de aynı meslekten olmamız aynı sıkıntıları görmemiz, ortak tanıdıkların olması belki de üniversitede daha aklı başında olduğumuzdan bilmiyorum... ama benim için durum böyle.
lisenin başından itibaren görülen salak ve malca tavırlı insanları bir daha görmek istemeyen insandır (bkz: ben) sırf bu yüzden mezuniyet törenine katılmadım.
