Lise biteli 4 sene oldu, hepsiyle halen gorusurum. En ufak bi derdim sorunum olsa bilirim bi telefonda yanima geleceklerini, o derece candan adam gibi adamlar.
arada konuştuğunuzda samimiyetinizin sonradan edindiklerinize göre farklı olduğunu anlarsınız. gecenin bir vakti arasınız ve bir süre konuşursunuz, size üniversite ortamında senin gibisinden bir tane olsa keşke der, üzülürsünüz. bazılarıyla hatta çoğuyla uzaklaşırsınız ama en ergen hallerinizde sizinle arkadaş olmuş birisi sizin en yakın dostlarınızdan biridir muhtemelen.
facebook'ta evlendiklerini, çoluk çocuğa karıştıklarını görmekten başka hiç bir şey ifade etmeyen güruh. onlara da zaten bir iki baktıktan sonra siliyorum. ne konuşacak ne paylaşacak bir şey kalmamış, sen beni görsen ne olur ben seni görsem ne olur, öyle değil mi? bazen iyi şeyleri olmuyor değil bak, "hiç değişmemişsin, hala aynısın" iltifatını duyup mutlu oluyorsun ama hepsi bu. ve bu asla ama asla vefasızlık değil bana göre. tam tersi bu kadar insanı hayatına yük yapmamak gerek. çünkü ne kadar çok insan varsa hepsine vefalı olmak zorundasın. sende eski günlerin sıcaklığını arayacaklar, konuşmak isteyecekler. ama artık ne sen sensin, ne de onlar artık kendileri. oysa lisede sevilen bir arkadaş olarak hatıralarında yaşamak daha güzel.
arkadaşlarınız içinde en saf en temiz en çıkarsız ve en ebedi olanlarıdır bence. beraber büyüyüp beraber şekillenmişsinizdir. sizi sizden iyi tanırlar. size sevgiden öte saygı duyarlar. hatalarınıza, kararlarınıza, düşüncelerinize ve en önemlisi karakterinize saygı duyarlar. ve yaşamınızda yanınızda değil arkanızda dururlar. bu çok fazla anlam ihtiva eden bir durum bana göre.
