ray manzarek'in müthiş klavye solosu , Robby Krieger'in müthiş gitar solosu ve tanrı dediğimiz jim morrisonun müthiş sesi birleşince böle manyak bir parça karşımıza çıkıyor.
the doorsun efsanesidir, nereye bir nick alacak olsam arkasına light yapıştırma sebebimdir, imzamda bile yer alandır, 8 yıldır 1 hafta dinlemesem özlediğim tek şarkıdır.
şarkının 1. ve 2. kısmı arasında çok uzun bir solo var, light'a anlam katan yer de tam olarak burası. açık zihinle dinleyince mutlu eder, sarhoşken resmen kaldırıp bulutlara çıkarır. her yerde bunu çaldığımdan mıdır bilinmez, kendisi muhteşem olduğu yetmiyormuş gibi birde hayatımın en güzel anları tam bu şarkının çaldığı zamanlara denk gemiş, ya da müzik o anı daha güzel yapmıştır bilemiyorum paradoks var.
