sevgilimle gece yarısı gençlik parkındayız. öyle güzel geçiyor ki muhabbet, soluk almayı unutuyoruz. güzel derken, içeriği güzel değil. ağlıyor. inşaat mühendisliği okuyor. ama hiç sevmiyor. annesi babsı ayrı, bir an önce para kazanmaya başlaması için baskı yapıyorlar, tutturduğu ilk yere gidiyor. ikinci senesi okulda. ama hayalinde hep konservatuvar okumak var. harika bir tenor. böyle ses duymadınız ama. arada bir arya söyletiyorum. utangaç da bir çocuk. neyse ki çevremizde kimse yok.
dert dert üstüne. bense okulu bıraktırmaya ve konservatuvar okumaya ikna etmeye çalışıyorum uzun süredir yaptığım gibi. "sen kutu gibi evler tasarlayacak, hatta tasarlamayacak, elde hesap makinesi çimento-demir hesabı yapacak adam değilsin!" diyorum, "sen [caps]ufuk[/caps]sun. kalk ve bir arya söyle. ve seneye bu zaman buraya geleceğiz tekrar, yine aynı aryayı söyleyeceksin. ama bu kez mühendislik değil, konservatuvar öğrencisi olarak." söylüyor, sesine doyamıyorum. libiamo ne lieti calici'yi söylüyor. öyle güçlü ki, kelimeler yetmiyor.
yıllar sonra sözlerinin anlamına bakıyorum. ne kadar o anla uyumlu olduğunu görüyorum.
"içelim kardeşlerim! haydi mutluluğa, hayallerin kısıtlanmadığı, herkesin kendi mutluluğunu kovaladığı güzel bir dünyaya içelim! özgürlüğe içelim!"
p.s. o sene değil ama sonraki sene okulu bıraktı, şu an anadolu üni ya da osmangazi'de konservatuvar okuyor. 2 sene önceki son görüşmemizde erken kalkmak zorunda kaldı, mozart requiem çalışıcam diye. çok sevindim, halen heyecanını içimde taşırım.
