leyleğin atılmış yavruları

entry1 galeri0
    ?.
  1. kot taşlama atölyelerinde kısa bir süre çalıştıktan sonra iki kardeşiyle birlikte tedavisi imkansız silikozis hastalığına yakalanan Abdülhalim Demir tarafından yazılmış hüzün dolu acı mektuptur.

    vicdan sahibi ve "isci kesiminin paragoz ve doyumsuz olmasi" şeklinde iğrenç bir düşünce sahibi olup başlık açabilenlerin okuması dileği ile..

    --spoiler--
    leyleklerin yuvada besleyebileceğinden çok yavrusu olunca, yetiştirebileceği kadar yavruyu yuvada bırakıp, fazla olanları yuvadan atar. bizler bingöl'ün karlıova ilçesi taşlıçay köyünde doğduk. 1990'lı yıllara kadar hayvancılıkla olan geçimimiz iyi safhadaydı. köyümüzün toplam 32 bin küçükbaş hayvanı vardı. herkesin hayatı güllük gülistanlık iken köyümüze koruculuk getirildi. köyümüz için pek de hayırlı olmayan günler de böylece başlamış oldu.
    köyden 86 insan korucu seçildi. 2 bin 100 nüfuslu bir köyde 86 kişinin, bu kişilerin ailelerini de 10 kişiden sayarsak, yalnızca 860 kişinin istihdamı sağlandı. herkes yaylaya çıkamadığı için hayvanlarını satmak zorunda kaldı. geri kalanların göç etmekten, gençlerin gurbete çıkıp çalışmaktan başka çareleri kalmadı.
    gurbete gelenlerden biri de bendim. maddi imkansızlıklar yüzünden okulu bırakıp istanbul'a geldim. çocuk yaşta olduğum için iş bulmakta zorlandım epey. önceleri bulduğum iş yerlerinde, yatma yeri vermedikleri için çalışamadım. sonra istanbul'a daha önce gelmiş arkadaşlarımızın çalıştığı kumlama atölyelerinde çalışmaya başladım..

    cazip olan yatacak yerin de olmasıydı *
    bu atölyelerde yatma yeri veriyorlardı. normal diğer iş yerlerinde çalışan kişilerle maaşlarımız aynıydı. bize cazip gelişi sadece yatacak yer verdiklerindendi. kumlama, türkiye'ye yeni geldiği için fazla gelişmemişti. karanlık bir odada deniz kumuyla kot beyazlatılıyordu. kum fazla harcanmasın diye de odalara ufak fan takılıyordu. bu işlerde çalışanlar ya bizim gibi yatma yeri sıkıntısı çekenler ya da yabancı uyruklu işçilerdi. 1999 yılında rodeo (kumlama) çok aşırı parladı. neredeyse piyasaya sürülen bütün kotlara beyazlatma yapılıyordu. bir anda aldığımız maaşlar piyasanın iki üç katına çıktı. herkes köydeki veya çevredeki eşine dostuna bu işi tavsiye etti. burada başka işlerde çalışan arkadaşlar dahil işlerini bırakıp kumlama işine girdiler ..

    kelepir bir bodrum bir de işçi gerekliydi
    istanbul'da iki elin parmaklarıyla sayılacak kadar kumlama atölyesi varken bu sayı yüzlere kadar çıktı. hiç kumlama nedir bilmeyen sermayedarlar bir kumlama ustasına 3 kuruş fazla verip himayesinde rodeo kurdular. rodeo açmak için bir kompresör, bir hava tankı, birkaç püskürtme tabancasından başka sermaye gerekmiyordu. unutmadan, kelepir bir bodrum bir de çalışacak işçi gerekliydi. bizler istanbul'a gelip 1 sene 10 ay çalışıp, köyümüze 15 gün dinlenmeye giderdik..

    sigorta nedir duymuştuk ama...
    sigorta nedir duymuştuk ama ne için gerekli olduğunu anlatmamışlardı. bizim gözümüzde sigorta 20 yıl aynı iş yerinde çalışanı emekli etmekti. oysa sigorta hayatı garanti etmekmiş. hadi bizler bilmiyorduk, peki devlet neredeydi, çalışan işyerleri vergiye tabiydi. elektrik faturası ödüyorlardı, vergi ödüyorlardı. peki merak etmiyorlar mıydı, bu iş yerinde ne üretiliyor, kimler çalışıyor. sonuç itibariyle, senin belli iş yasaların ve bunun denetimi için kurumların var. sen buraya elektrik, su verip vergi alıyorsan, merak edip denetleyeceksin, şartlara uygun, koyduğun yasaya uygunsa çalışma ruhsatı vereceksin..

    ve şu an hepimiz hastayız, hem de tedavisi olmayan bir hastalık. sadece köyümüzde resmi olan hasta sayısı 187. doktora gitmeyenlerle beraber 300 kişi hasta ve çaresiz ölümü bekliyoruz..
    türkiye'nin birçok bölgesinde bu işten hastalalnmış işçiler var. bizim hikayemiz böyleydi, onlarınki kimbilir nasıl..?

    atılmış yavrular biz miyiz?
    şimdiye kadar üç arkadaşımızı kaybettik ve yatağa mahkum dört arkadaşımız var, yaşamları oksijen tüpüne bağlı. aslında hepimiz perişanız çünkü çalışamıyoruz, yürümekte bile zorluk çekiyoruz. geçimi bize bağlı ailelerimiz var, onlara bakamıyoruz. bu bize hastalıktan da çok koyuyor. bizi bu hallere düşüren iş sahipleri kadar devlet de suçludur. bize sahip çıkmalıdır, bizi iyileştiremezse bile en azından bundan sonraki yaşamımızı garanti altına almalıdır..
    şimdi merak ediyorum yazımı okuyup bize sahip çıkacaklar mı? yoksa bu leylek hikayesine gerçekten inanacağım.. acaba atılmış yavrular biz miyiz?
    --spoiler--
    3 ...
© 2025 uludağ sözlük