georges bizet'in yitirilmişliğin müstehzi hüznünü dini somutlarla betimlediği, içerisinde benim en sevdiğim arya olan "je crois entendre encore" gibi muhteşem bir eserin de yer aldığı opera.
kaybolmuşluğun inkıraz anında neşemize mugayir bir tatlı şölen gibi, ruhumuzdan tebahhur edilmiş karanlığın gözyaşları içinde kulağımıza fısıldanan bir rüya tadındadır. mümkünse 1863'teki orijinal hali dinlenmelidir.
