Bir şarkısıyla bana koskoca iki sezonluk True detektive'i bitirten adam. Bu sene "o da" vefat etmiş. Artık 2017 gelse mi ya, Böyle beş yıldır 2016 yılındayız da uzun kış gibi geçmiyor sanki, böyle kabus gibi bir şey de uyanamıyoruz. Bıktım.
21 ekim 2016da çıkan son albümü you want at darker dan bir süre sonra 10kasım 2016da vefat etmiş Kanadalı müzisyen ..müziği bir çok filme esin kaynağı olmuştur şarkılarında din cinsellik ve yalnızlık teması bulunur halleujah parçası bir tanesidir..
“pekala marianne, çok yaşlandık ve vücutlarımız ayrı düşüyor. sanıyorum ki çok kısa bir süre sonra peşinden geleceğim. biliyorum, ardında, sana öylesine yakınım ki elini uzatsan, elime ulaşabilirsin. ve biliyorsun ki seni her zaman güzelliğin ve bilgeliğin için sevdim. fakat bu mevzu hakkında daha fazla bir şey söyleme gereği duymuyorum. çünkü her şeyi biliyorsun. ama şimdi… sadece sana iyi yolculuklar dilemek istiyorum. hoşçakal eski dost, sonsuz aşk, yakında görüşürüz.
Aşkın bütün hallerine denk gelen bir şarkısı mutlaka vardır onun.
- öldükten sonra nasıl bir dünya istersiniz?
- ölümden sonra yaşam mı? Umarım öyle bir şey yoktur.
Ölüm ve yaşam hakkındaki görüşlerini bu şekilde dile getirmişti. Geçen ay çıkardığı albümünden sonra "ölüme hazırım" dedi.
Aşkla ilintili tüm duyguları en saf halleriyle dile dökmüş bir insandı.
Güle güle leonard cohen.
Güzel sesin kulaklarımızdan silinmeyecek.
Şarkılarında insanın umutsuzca merak ettiği hikayeler vardı.
Bir şarkıcıya nobel edebiyat ödülü verilecekse hak eden kişi oydu.
Hallelujah'nın anlamı üzerine kitap bile yazıldı. kilise tanrı sevgisinden bahsediyor iddiasıyla şarkının üstüne yatmaya kalktı.
daha asi olduğu gençlik dönemi albümlerini severdim daha çok.
En çok da famous blue raincoat herhalde. Sabahtan beri kafamın içinde çalıp duruyor.
Huzur içinde uyusun.
Sözlerle müziği kimsenin yapamadığı kadar ustaca bir araya getiren büyük bir sanatçıydı.
sabahın körü bbc bildirimiyle uyandım. nolmuş lan yine dünyada diyerek baktım ve haberini gördüm. ve uyudum ve rüyamda gördüm. büyük üzüldüm. seni şarkınla uğurluyorum aşk adamı.
"and sometimes when the night is slow, the wretched and the meek, we gather up our hearts and go. a thousand kisses deep."
kadife sesli, muhteşem insan. bu adamın sesine ve yorumuna sahip dünyada toplasan 3-5 sanatçı vardır. allah rahmet eylesin diyecem ama şimdi çomarlar çıkar "o müslüman değil, niye allah rahmet rörörör" der. neyse bi kez daha allah rahmet eylesin güzel insana.
elimizde kala kala ennio morricone üstad kaldı. allah ona uzun uzun uzun ömürler versin diyecem ama zaten vermiş.
"belki de gitmem gereken kilometrelerce yol vardı,
ve tutmam gereken sözler."
ve sözünü tutup ön güverteye ulaştı güzel insan,ve el sallamaktadır bizlere.. https://www.youtube.com/watch?v=46cSksKVzzs
haziran ortasında bile soğuk bir evde, belki de kanımızda dolaşanlar yüzünden üşüyorduk, tanımadığımız insanlar duvardaki çerçevelerden gözlerini devirip çıplak ve çiğ biriktirmiş bir sarmaşık gibi üzerine serildiğimiz antika mobilyalara bakıyordu. fonda sayın cohen çalıyordu. terliydik, aşıktık, mutluyduk.
kızıldı akşam, kayalıkların arkasında, yeni kazılmış bisiklet yolunun tepeciklerine tünemiş denize bakarken yarım incir çekirdeği kovuğunda bir kavga ediyorduk. kafalarımızda sayın cohen çalıyordu. hararetliydik, aşıktık, umutluyduk.
biri sadece iki kişilik beş masadan ibaret loş bir barda, başım önüme düşmüş, kelimeler önce aklımda sonra dilimde birbirine karışırken mikrofon sehpasına dayanmıştım. fon bizdik, sayın cohen'den çalıyorduk. sarhoştuk, aşıktık, şaşkındık.
tüm kutuları açıp, tüm kitapları yerleştirdikten sonra biraz öpüşmeye karar vermiş, şarabı tütünü hazır ettikten sonra teyze yadigarı pikapa teyze yadigarı bir plak koymuştuk. fonda sayın cohen çalıyordu. yorgunduk, aşıktık, araftaydık.
kurtuluş'ta bir meyhanenin muşamba kaplı masasındaydım, rakı içiyordum, meze bitmişti, sigaraya yeniden başlamıştım. radyoda, evet evet fonda, sayın cohen'den bahsediliyordu. karışıktım, aşıktım, umursamıyordum.
bir şehirlerarası otobüste, uykuyla uyanıklık arasında gidip geliyordum. fonda sayın cohen çalıyordu. arnavutköy'de ortaköy'e mutlu bir haberle sırıta sırıta koşuyordum, fonda sayın cohen çalıyordu. acelem vardı, vaktim çoktu, derdim yoktu, kalbim boştu fonda sayın cohen çalıyordu.
içime mutluluk doluyor, ciğerime kasvet çöküyor, burnuma bir boya kokusu geliyor, genzimi kışlık bir is yakıyor, bahar rüzgarı hatıra taşıyor, yaz güneşi gözümü alıyordu, değişmiştim, aşıktım, büyümüştüm fonda sayın cohen çalıyordu.
şimdi yine fonda sayın cohen çalıyor. demek ki göçüp gitse bile benim masamı terk etmemiş, kurallarını otuzumdan sonra öğrendiğim bu oyundan henüz çıkmamış.* biraz da yeni yerini güzelleştirsin, benden ruhuna teşekkürler.
