pink floyd vs led zeppelin kıyaslamasından göze daha olası gözüken hard rockın 2 eşsiz grubunu masaya yatırmaktır. pink floyd tarz olarak ayrıdır çünkü.
iki grubu sevsem de çoğu eleştirmene muhalif olamayacağım. led zeppelin, led zeppelin'dir dinlerken transa geçme sebebidir! budur!
(bkz: jimmy page)
(bkz: john bonham)
(bkz: john paul jones)
(bkz: robert plant)
ikisi de özgündür. fakat deep purple'ın her şarkısı ayrı bir zevk vermez, evet çok sağlam parçaları vardır ama yine de çok dinlendiğinde sıkabiliyor. led zeppelin'in ise har parçası ayrı bir dünya gibidir, her biri ayrı bir duygu ve tat verir, bugüne kadar hiçbirinden sıkılmadım. sonuç olarak led zeppelin galip gelir bence ama deep purple'a da saygım sonsuzdur.
tüm dünya müzik otoriteleri dahi bu kıyası yıllardır sürdürmüşlerdir. ve birçoğu (göreceliliği su götürmez bir şekilde) led'den yana tavır koymuştur. hani bir yığın müzik otoritesinin bu iki hard rock devini kıyaslayıp durması bu versus'un ergen işi olmadığını kanıtlıyor aslında.(müzik otoriteleri yığınlar bile geçmişten bugüne hayli kafa yormuş) şey gibi bu. bir örnek daha verelim: black sabbath dio'lu dönemiyle ozzy'li dönemi yıllardır böyle bir versus'a konu olmuştur. ikisi de çok baba solistler de olsa habire birbirleriyle black sabbath'a kattıklarıyla mukayese edilmiştir.
şey var tabii. bu gruplar baba baba kıyaslanmasına kıyaslanır da bu insana ne katar o ayrı bir tartışma konusu. yani versus'la grupları birbirine ezdirip dövdürmek yerine sanki her gruptan (bunlardan veya nice bilinmeyenlerden)tat almaya bakmak daha olması gereken.
bache niye açmış bu tip başlık dersek onu da ilk tümcesinde anlatmış zaten. illa mukayese yapıyorsak en azından tarzları birbirine parelel/ yakın (aynı kategoriye sokulabilecek) grupları bulalım ki üzerine üç beş kelam edebilelim.
Bu iki grubun aynı döneme denk gelmesi iyi mi olmuş kötü mü olmuş bilinmez ancak benim nazarımda Led Zeppelin karşıtlığı oluşturmuştur. Led Zeppelin'in bu piyasanın kaymağını yiyen grup olması belki de başlıca nedenidir bu nefretimin. Deep Purple dinlerken aldığım duygusal hazzı hiçbir zaman Led Zeppelin'de alamadım. Ne zaman bir buhran yaşasam imdadıma Deep Purple yetişirdi. Her enstrümanından gelen karşılıklı atışmalar içimde duygu çatışmasıyla vuku bulur duygusal eşiğe varırdım. Örneğin Led Zeppelin'de Jon Lord'un muazzam klavye soloları yoktur, bir Ritchie Blackmore yaratıcılığı yoktur, bir Ian Gillian child in time scream vocali yoktur. Hatta rivayet odur ki; bir deep purple konserinde child in time esnasında bir bayan hayranları güvenlik görevlisinin silahını alıp intihar etmiştir. O derece duygu ve anlam dolu parça yapabilen, konser verecekleri sahneleri yangında yanmalarına rağmen buradan bile şarkı üretmeyi başarabilen (bkz: smoke on the water) bir gruptur Deep Purple. Bu yüzdendir ki Hard Rock dendiğinde aklımda tek grup belirir, tabi ki Deep Purple. Grup üyeleri arasında yaşanan olumsuzluklar grubun kaderini çok etkilemiş bunun sonucunda bir çok kez dağılmalar meydana gelmiş. Fikrimce tarihin en iyi Hard rock kadrosu şu şekildedir. Jon Lord, Ritchie Blackmore, Ian Gillian, Ian Paice ve Roger Glover. Daha sonra steve morse un gitara geçmesiyle gitar odaklı bir grup haline geldi ve o eski ruhundan parça kaybetti. Ama ben her zaman o eski kadroyu bıkmadan dinleyeceğim. işte o güzide parçalarından birkaçı;
Babam anlatırdı istanbul'a ilk geldiği dönemlerde led zeppelin çalan minibüsçüler deep purple çalan minibüsçüler varmış hatta birbirlerinin minibüslerine binmezlermiş bu insanlar.
Lz daha popüler bir rock yapmıştır. Deep Purple ise müzikal anlamda daha kalitelidir.
Jon Lord'un müzikal aristokrasisini bilmek gerekir. Bakınız; April, Hey Joe.
Gerçi bu kıyaslama, bmw ve mercedes kıyası gibi.
