en hüzünlü yalnızlıktır. yokluktur, yoksulluktur...
en sonda yendiği içinse onun tadı damakta kalır. bir yerde çerez ısmarladğınızda çok olmasından haz etmediğiniz hatta şikayet ettiğinizdir. tek bir çerez alma durumunda yegane tercihler olmaları ise ayrı bir parodidir.
hayat bizi leblebi ve nohut durumuna düşürmesin... hep ihtiyaç olan hem de itilip kakılan...
gecenin bu saatinde biskuvi yiyip kahve içip müzik dinleyen bir insanın depresif müzikler dinlerken aklına gelebilecek en üzücü şeydir bu sona kalma.
bir varlık düşünün hep toplulukta yaşamış fakat daha sonra grubun üyeleri dağılınca hep sonda o kalmış.ne mi bu? tabi ki leblebi ve nohuttur ey dostlar!
şimdi düşünün hangimiz karşık çerez yerken leblebidir nohuttur onlara ilk abanırız. hiçbirimiz tabi ki.ilk başta sırayla antep fıstığı,fındık,fıstık,badem ve çekirdek ile kabak çekirdeği ise bunlarla beraber tüketilir.fakat nohut ve leblebi ise yanlışlıkla ele gelmesi haricinde tüketilmez.her zaman tabakta kalan nohut ve leblebidir.yalnızlık onların alın yazısıdır.
bu kadar tüketimi az olan birşeyi üretmekte ısrar edişimizi hala anlamıyorum lan!
