--spoiler--
leblebi.
gayet kendi halinde, yer yer sari, yer yer tuzlu. oyle kucuk seffaf posette falan hicbir anlam ifade etmeyen, sessiz sakin bi yiyecek. grimsi bi kese kagidinda olsa, belki evet. artik o da yok be. be?
ya da hersey artik biraz boyle. biraz daha anlamsiz. mesela hersey birlesik mi yaziliyodu yoksa ayri mi, her gun biraz daha anlamsiz gelmekte.
evet, leblebinin anlam tasidigi gunlerdi onlar, leblebi deyince gozleri parlayan cocuklar vardi. o cocuklar leblebinin seklini bilmezlerdi. okulun cikisina gelirdi her gun o biyikli amca, o mucizevi tozu satardi kucuk beyaz kaplar icinde. cunku eskiden biraz daha mucizeviydi hersey.belki de her sey.
o cocuklara bi simit ve bi meyve suyu alacak kadar harclik verilirdi her gun. ama o leblebi tozu oyle sevilirdi ki, bazen meyve suyu, bazen de simit alinmazdi. zil calsin, okul bitsin, kosup leblebi tozu aliyim derdi o cocuklar. siraya gecerlerdi, sira gelince hala leblebi tozu varsa ne buyuk mutluluk.. sonra servise falan kosup gururla yerlerdi onu. soluk borusuna kacti mi bozuntuya vermeden oksurulurdu. iste oyle gunlerdi onlar.
simdi o cocuklar buyudu, buyuyunce mi ogrendiler leblebinin bi sekli oldugunu, yoksa leblebinin bi sekli oldugunu ogrenince mi buyuyuverdiler birden, bilinmiyor.
simdi her dogan cocuk biraz daha eksik buyuyecek hissi uyandiriyor bende.
sansliyim diyorum.
sahi,var mi hala o biyikli amcalardan?
--spoiler--
evde annenin terliği, okulda öğretmenin tebeşirleriyle haşır neşir olunan ve alev alatlı'nın deyimiyle yaşlı teyzelerin "oğlum bana bir ekmek alıver" diyerekten bakkala gönderiverdikleri, yaşlı amcaların yanlarından geçerken sigaraların saklandığı ve "haram helal ver allah'ım, çoluk çocuk yer allah'ım" yakarışının tövbe estağfurullah'la püskürtüldüğü zamanlarda babadan alınan 2500 lira ile gidilen bakkalda endorfin hormonu patlamasına sebep olan araçtır..
okuldan tenefüs aralarında bakkala kaçıp paket paket alınan, on dakikalık tenefüste boğulana kadar öksüre öksüre yenen, önlükteki toz izleriyle anımsanan, yıllar sonra yendiğinde de içte gülme isteği uyandıran süper lezzet.
okul önlerinde eskiden satılan lezzetli toz.
toz şekerle karıştırıp yemesi daha lezzetliydi.
uzun arayışlar sonunda çapa tıp fakültesi karşısında bir sokakta rastladım.abi adam kuruyemişçi ve kiloyla satıyor! aldım aile boyu eve bir girdim meğer ne meraklısı varmış bütün gece yedik yedik yedik. normalde bende leblebiyi alıp ezmesini biliyorum ama olmuyor.
90lar ve 2000ler bebelerinin mahrum kaldığı şey. aman zaten eksik kalsın bunlar.
kendini pokemon sanıp camdan atıyorsa leblebi tozunuda kokoin sanıp burnuna çeker geberir gider sonra manşetler filan olan bizim leblebiciye olur.**
içinden sırf a harfi cıksın diye peşpeşe içilen, (ki kendisi bir kamış vasıtasıyla çekilirdi) daha sonra öksürüklere boğularak anneden azar işitme nedenidir. unutulmazdır o ayrı.
80'li yıllarda doğan çocukların hayatlarında pek vukuat* olmayan veletlerinin ölümle ilk kez burun buruna geliş sebebi, yenilir mi içilir mi henüz kestirilememiş garip ürün.
yenerken çok dikkat edilmesi gerekir çünkü bu leziz yemiş türünün tozu genze kaçma gibi talihsiz bir eğilim göstermektedir. leblebi tozunu pipetle yemeye çalışanlar da vardır tabi ama onlar hakkında burada yorum yapamayacağım. *
baska yerlerde nasil yapildigini yenildigini bilmem ama gaziantep te cocukken bol bol alip yerdik bu tozdan. icine nane, tuz, limontuzu katilarak kücücük posetlerde yaklasik onar gram satilirlardi. buna kendi dilimizde (eski) yani eksi derdik. bazen icinden kagit cikardi tombala gibi hediyeli olurdu. hoski hep bos cikardi maaalesef. yinede cok güzel günlerdi unutamam.
