osmanlı devletinde kalelerin kuşatılması sırasında toprağın altından tünel açıp bunları barutla dolduran ve ateşleyerek kale duvarları ile surları çökertmekle görevli osmanlı askeri birliğidir.
Sınır üzerinde bulunan bazı Önemli kalelerin ansızın sarılabilmesi düşüncesi nedeniyle, bu gibi hallerde karşıt lağım muharebesini yönetmek üzere barış zamanında da bu kalelerde lağımcılar bulundurulurdu. Çoğunlukla Hristiyantaba olan bu lağımcılar istanbul'dan Lağımcı Başı adıyla gönderilen bir subayın komutasına verilirdi.
günümüzde, istihkam birliklerine karşılık gelen lağımcı ocağının kapıkulu ocakları arasında yer aldığı ve ikinci Murat döneminde Rumeli kalelerinin fetihlerinde büyük yararlıklar gösterdikleri bilinmektedir.
Lağımcı neferlere (askerlere), başlarında bulunan subayları tarafından kuruluşundan itibaren geometri ve diğer mimari sanatlara ait bilgiler ile lağım bağlama usulleri en iyi şekilde öğretilirdi. Lağımcı nizamnamesine göre, iki yüze yakın talim bilgileri yanında bunlara yardımcı bilgileri öğrenmek şarttı. On yedinci asrın ortalarından itibaren bozulmaya başlayan ve gitgide sanattan anlamayanlarla dolan bu sınıf, 1792 yılında yapılan nizamname ile düzeltilmeye çalışıldı. Ancak bir netice alınamaması üzerine, 1826 yılında yeniçerilikle birlikte ortadan kaldırıldı.
