Bir The Smiths şaheseridir. Az önce durduk yere aklıma geldiği için gitarımla çaldığım ama söylemeyi beceremediğim gerçekten acıklı bir şarkıdır. Low'un coverı da ayrı güzeldir.
Mutlu anınızda bile birden noluyoruz lan demeye kalmadan sizi depresif bir hale sokabilir.
"Söyle, doğru kişiye ulaşmadan önce ne kadar beklemem gerekecek, öncesi ne kadar sürecek?" diyor The Smiths abilerimiz. Ve dinlerken fark ettim ki, şarkının başında vokalin girmesini istekle bekliyor insan, oysa uzattıkça uzatıyorlar introyu, tıpkı onun için gerçek sevgiye ulaşmanın zaman alacak ve sabır gerektirecek oluşunu hatırlatır gibi.
bazı şarkılar hayat filminizin soundtracklerinden gibidirler işte öyle olabilecek parça çoğu hayat için geçerli muhteşem bir soundtrack gibi...
insan umut istiyor ama başa sarıp tekrar dinlemekten de kendini alıkoyamıyor...
girişiyle zaten insanı ilk andan mahveden bir the smiths eseri.
artık the smiths için parçası vs. demek az kalıyor bana, en az eser olur çünkü onların ki.
morrissey* 'in sesini her daim hissedebileceğiniz bir eserdir.
hissetmek diyorum, duymak da değil artık bunlarınki.
the smiths'in düşüncesizliğini gözler önüne seren eser. insan albüm kapağına bir uyarı, o da olmazsa şarkının başına ses kaydı falan koyar, doktor kontrolünde dinlenmesi tavsiye edilir diye. ayıp diye bir şey var moz efendi.
1987 tarihli Strangeways, Here We Come albümünden bir smiths parçası.*
her duyguya karşılık bir şarkısı olan morrissey'in bir başka şaheseri. moz'un smiths dönemini pek beğenmesem, müziğinin olgunlaşmadığını düşünsem bile sırf sözleri için dinlenebilecek bir şarkıdır.
başlangıcındaki anlamsız bölüm dahi şarkıyı kötüleştiremez.
sözleri:
Last night I dreamt
That somebody loved me
No hope, no harm
Just another false alarm
Last night I felt
Real arms around me
No hope, no harm
Just another false alarm
So, tell me how long
Before the last one ?
And tell me how long
Before the right one ?
The story is old - I know
But it goes on
The story is old - I know
But it goes on
