evlat acısı gibi koyan, insana soğuk terler eşliğinde; durak durak koşturtan, dalgınlığın dik alası...
1 ay kadar önce; kadıköy - bostancı dolmuşlarına binilmiştir. ön koltukta ikamet edilmektedir. laptop; bacakların uzattıldığı boşluğun dibine konur. caddebostan a kadar, kafada binbir türlü dertle yolculuk yapılır. müsait bir yerde inilir ve eve doğru yürünmeye başlanır. yolu yarılamışken, birden bir farklılık, bir eksiklik hissedilir; "allah allah, belime giren ağrı azalmış, heyyo, ne mutlu bana!" . ancak; işte tam o anda, kalp ve karın bölgesine bir ağrı saplanır. vücut; korku ve heyecan sebebiyle, deli gibi adrenalin salgılamaya başlamıştır. çünkü, o mühim eksiklik aslında; gözün gibi sevip okşadığın laptop undur. derhal yön değiştirilir ve koşar adımla, yoldan geçen ilk dolmuşa atlanır. son durağa kadar fenalaşmadan varılır. sorulur, soruşturulur orada bulunan dolmuş şoförlerine. bahsedilen dolmuşun; ring sefer diye tabir edilen bir güzergahta, direksiyon salladığı öğrenilir. o panikle; el cebe daldırılır, eldeki bütün parayı bir taksiye vermek üzere feda edilir. son sürat kadıköy durağına varılır ve beklenir. bütün gelen dolmuşlara, tek tek bakılır. sonunda ufukta bir adam, elinde bir çanta ile gözükür. "genç, sen misin bu çantayı arayan?" der nur yüzlü şoför. evet der demez, laptop kaplır ve eve dönüş için dolmuşa binilir. el cebe tekrar atılır; "aa, para yok!" ...
