gaz bir grup demeyeceğim bu grup için, çünkü bunların yaptığı müzik başka bir kategoriye giriyor. adamı sikertiyorlar resmen, öyle böyle değil. gaz bir anınızda veya kafanız bozukken dinleyin, ne demek istediğimi anlarsınız.
rifflerinin ve davul performansının uçlarda olduğu grup. vokalin de tarzı kendine has gibi durmaktadır. yaptıkları müziğin tarzı ise, değinildiği gibi kesin olmamakla birlikte, death desen death değil, thrash desen o da değil kıvamındadır.ayrıca, zamanında bir yerlerde okuduğum üzere, kendilerinin nu metal yaptığı gibi aşırı derecede densiz bir yorum da yapılmıştır haklarında. ülkelerinin siyasi duruşuna da karşı çıkmaktadırlar bazı şarkı sözlerinden yola çıkılarak.
ashes of the wake albümleri çok iyi olan artı olarak aynı isimli parçaları içlerinde tarafımca en babası olan grup. Chris adler gibi bir müzik tanrısını kadrosunda barındırmaktadır.
eski sevgilime üzerine resmini yaptırdığım doğum günü pastasıdır. Ashes Of The Wake albümünün kapak resmidir hatta resim. kendisi bir Lamb Of God delisi olduğu için, pastasını da Lamb Of God'un albüm kapağı resimli, süpersonic şekilde yaptırmak istemişimdir, çok da hoşuna gitmiş, 10 tam puan vermiştir. ayrıca 60 milyon bayılmışımdır, ama bir boka yaramamıştır.
wrath albümü ile, tüm grup elemanlarının nasıl bir değişime uğradığını görebileceğimiz; yardırmış, tanımlanamaz bir tarzı olan topluluk. kendini geliştiren müzisyenlere her zaman saygımız sonsuz efendim.
şarkılarda dağları delen, denizleri aşan böğürtüleriyle bize kendini dominant biri olarak tanıtıp gitaristten dayak yiyen etekli tıfıl bir vokalisti vardır. intro'sunda kuran'dan çok güzel bir parça olan bir konser cd/dvd'leri vardır (bkz: killadelphia). cidden dindar hristiyanlardır. müthiş müzik yaparlar, davulcusunun da özel bir kick pedalı vardır.
metal seven bünyelerin 'kesinlikle' dinlemesi gereken gruptur, sevmeyenler ise bunu es geçip linkin park dinleyerek kulaklarını elektrogitara alıştırmalı ve 1 ay içinde gelip lamb of god eşliğinde headbang'in dibine vurmalıdır.
sıkı bir log dinleyicisi olarak, özellikle wrath'da, bırakın kendilerini tekrarlamayı, resmen çağ atladıklarını söyleyebilirim.
vokalde randy sınırlarını zorlaşmış, daha önceden dinleyenler bunun rahatlıkla farkına varabilirler.
sadece set to fail'in o insanüstü solosu bile mark'ın ne kadar ilerlediğini göstermekte, zaten chris'den daha yaratıcı bir davulcu ömrü hayatımda görmedim ki ona ayak uydurabilecek seviyede bass çalabilen john'a saygılarımı iletiyorum.
geriye bir tek willie kalıyor, o da kimin kardeşi diyor bir sonraki entrymde görüşmek üzere deyip, entrymi sonlandırıyorum..
wrath albümünü defalarca ( abartısız 50 kere ) ipod'da döndürdükten sonra karar verilebilir ki adamlar çığır aşmışlar. bildiğimiz lamb of god işte. ama daha iyisi. daha gazı. daha tekniği. ne denilebilir. sağlam bu adamlar ...
