Özellikle son on yılda derinleşerek yaşadığımız toplumsal dönüşümün en önemli boyutlarından biri de, tarihsel olarak Türkiye modernleşmesinin taşıyıcı aktörlerinin başında gelen laik-orta sınıflarının giderek muhafazakârlaşması oldu.
Laik orta sınıfların bu dönem içinde, büyük ölçüde, değişimden korkan, geleceğe şüpheli bakan, kültürel çoğulculuğa, çeşitliliğe ve farklılığa giderek kapalı hale gelen, küreselleşme ve Avrupalılaşma süreçlerine şüpheci yaklaşan, tepkici milliyetçiliği destekleyen, rejim koruma amacını demokratikleşmenin önüne koyan, ve bu temelde de, siyasete siyaset-dışı askeri ve yargısal müdahaleleri büyük ölçüde destekleyen davranış ve hareket etme eğilimi içine girdiğini gördük. Laik orta sınıf muhafazakârlığı diye adlandırabileceğimiz bu eğiliminin ortaya çıkması ve güçlenmesi şüphesiz ki nedensiz değil. Bu nedenleri kısaca şöyle sıralayabiliriz. Siyasal-ekonomik boyutta, tarihsel olarak hem ekonomik, hem bürokratik hem de statüsel olarak Türkiye modernleşme sürecinde egemen konumda olan laik orta sınıflar bu konumlarını Sünni-islamcı muhafazakârlığın aktörleri olan yeni orta sınıflara karşı kaybetme durumunda kalıyorlar. Siyasi boyutta, CHP’nin gerek seçim kazanma iddiasının olmaması, gerekse de AKP’nin seçim başarılarına ve böylece sağladığı seçim hegemonyasına karşı demokratik ve siyasi yollarla güçlü mücadele etme çabasını taşımaması, laik orta sınıfların kendisini Sünni-islamcı muhafazakârlığa karşı güçsüz ve siyaseten korumasız olarak algılamasına yol açıyor. Böylece de, ideolojik boyutta da, laik orta sınıflar, büyük ölçüde, bir taraftan değişime karşı tepkici milliyetçiliği, diğer taraftan da, AKP hükümetine karşı askeri ve yargısal müdahaleleri destekleyen ve laik rejimi koruma adına demokrasiden vazgeçen bir eğilime girebiliyorlar.
