hiç laf atmadım kimseye. ama hep bir kere bile olsa atmak istemişimdir. içimde kalmasın diye. ama bazen geyiğine de olsa laf atmak istiyorum birine. sırf eğlencesine yani. sonra aklıma böyle şeyler geliyor. ya bi tanıdığın kızıysa, akşam misafirliğe gelirse, ya tanımadığım sürüyle akrabadan biriyse ve bir yerde karşılaşırsak vs. gibi şeyler yüzünden uktem büyüyor içimde. öyle "amcuğunu yalarım" falan gibi şeyler de söyleyecek değilim ha. gayet ince de laf atabilirim. ama şansıma güvenmiyorum. 40 yılın başı bir halt yiyip şansı ile boka batanlardanım. artık telesekretere konuşanlardan olmak istiyorum.*
edit: mesajlarla sorular gelince açıklamak istedim. mesela tam laf atacak olsam birine, son bir güç, görünmez bir şey beni engelliyor. harbiden de o kızı sonra ya misafirliğe gelmişken evde, ya asansörde, ya da komşulardan birine girerken, ya da bir düğünde veya bir yakınımızın kızı olarak gayet ailevi bir ortamda falan görüyorum. daha pis tırsıyorum.
-Ben geldim
+Bak yavrum misafirlerimiz var
-Hoş geldiniz, hoş geldiniz , hoş geldiniz (sıralya herkezle tokalaşıp sarılıyordur)
+Oğlum da anadolu lisesi öğrencisi çok çalışkandır diğerleri gibi sigara da içmez öyle terbiyelidir de
-A a a ! AmmmsdddfdfDFefsdas! Hoş geldin yavrum ay yani hoş geldiniz
%Gene mi sen!
-Aaaa çantanız çok güzelmiş
%Evet bugün tadına baktın zaten! (fısıldayarak)
