gece başucu lambasını açıp, yorganın altına gizlenerek okunacak kitaplardan. arada uykumu kaçırıyor o derece. *
kitabın arka kapağında şöyle yazar.
--spoiler--
Güneydoğu Asya'da, Yengeç Dönencesi ile ekvator çizgisi arasında bir yerlerde bir yol vardır. Siyah kanla çizilmiş bir yol. Korkunun ve ölümün hakim olduğu bir yol.
--spoiler--
kitap sayesinde psikopatlaşmışımdır. kardeşe selam olsun.
Bir diğer Grange kitabıdır. Grange Leyleklerin Uçuşundan beri kendisini tekrarlıyor, tasvirler, anlatım, karakterler aynı... Ve kurguda büyük hatalar var tıpkı taş meclisinde olduğu gibi. Sadece çeviri açısından iyi bir değer, diğer eserlerin çevirisindeki kaliteyi yakalamış ancak eldeki malzeme yetersiz.
grange'ın okuyucuyu esir alan kitaplarından biridir. kitaba başladıktan 30 dakika sonra artık okuyucu değil başroldeki eleman oluyorsunuz. otel odasında uyanıyor, acı bir kahve içiyor ve ipuçlarının peşine düşüyorsunuz.
moraliniz bozuksa, sevgiliniz terk ettiyse vs.. okuyun bu kitabı ve kendi kimliğinizden sıyrılıp bambaşka biri olun kitap süresince. tek bir kusuru var kitabın o kadar sürükleyici ki hemen bitiyor.
jean-christoph grangé ' ın yerim ulan da vinci sini dedirten baş yapıtıdır. o neydi be arkadaş. nedense konu içindeki manken müslüman kız aklımda hep bir tuba büyüküstün olarak canlandı.
kurgusu ritmi giderek artan bir metal şarkısını andıran grange romanı. özellikle ilk yarısında yer yer sıkıcı sayılabilecek hikaye, ikinci kısımda baya baya headbang kıvamına gelmekte.
yazık ki, finalinde hep aynı tanıdık vokaller, bildik riffler mevcut. bu da can sıkıyor tabi.
şimdiye kadar jean-christoph grangé okumamışsanız bu okuyacağınız ilk kitabı olsun.. jacques reverdi acaba jean ın içinde yaşayan bir katil mi diye düşündüğüm oldu. ben isterdim ki bir elisabeth var olsun ve o cinayetleri işleyen adamın aşkına tanıklık edelim ama bu da polisiye bir roman için fazla dramaromantik olurdu sanırım ya da marc bu adama aşık olsaydı eşcinsel ilişki yaşasalardı bu da fazla marjinal olurdu , polisiyeliğinden çıkardı kitap. yine de güzeldi, jacques e hayran oldum..
yine de hatica yaşıyordu..
Fakat marc ın psikopat çıkacağı aklımın ucundan geçmezdi.
yine grange , yapmış yapacağını; vurmuş finalden.
genelinde şeytan yeminiyle kıyaslarsak pek tatmin etmesede sadece sonu için okunabilir. çünkü son 100 sayfasını heyecandan titreyerek okudum. ayrıca kitap çok vasat olsaydı bile tek bir karakter için bile kendisini okuturdu heralde. tabiki jacques reverdi... gelmiş geçmiş en karizmatik karakter olduğu kesin ve kitap bitmesine rağmen reverdinin etkisinden kurtulmakta pek kolay değil.
bu kitabı ikinci defa okursanız bir nevi gerek reverdi gerekse dupeyrat ile bütünleşiyorsunuz.
ve beni kitabın en etkilediği sahne;
--spoiler--
-bence her kadının içinde bir aşk yangını vardır. bu kimisinde gözle görülür biçimdedir, kimisinde de derinliklerdedir. ama her kadın aşka muhtaçtır.
+ vesta rahibeleri gibi desene.
- evet, her kadın bir tapınaktır. içindeki ateşi sonsuza dek muhafaza eder.
--spoiler--
jean christophe grange nin polisye kitaplarından birisidir.
dalış rekormeni bir adam çocukluğunda yaşadığı olaylar sonucu nefesini tutmayı öğrenir ve suyun olduğu her yerde kazananın kendisi olacağını savunur.
katil kurbanlarını oksijensiz bir odada öldürür, bu onun için sorun değildir; çünkü kendisi bir dalış rekortmenidir. havasız ortamda akan kanı görünce tatmin olur.
grange'in tarzından ödün vermeden yazdığı sürükleyici kitabı. olayların kurgusu, mekanlar, ülkeler, tasvirler derken nasıl bittiği anlamak mümkün olmuyor. bu kadar kurgu ve mükemmellik masa başında olamaz muhakkak pratiği vardır bu adamın diyor insan.
jean christophe grange'nin tüm kitapları gibi olay son 50 sayfada gerçekleşmektedir.bu yüzden son 50 sayfaya kadar sıkılabilir okumayı bırakabilrisiniz.yazarın diğer kitaplarına oranla kurgusu zayıf gibi. grange'nin kitaplarından finalini tahmin edebildiğim tek roman.
grange'in diğer kitaplarından daha farklı bir kitaptır bu. çünkü olay bittiğinde ve asıl katil olan reverdi öldüğünde elinizde okumanız gereken yaklaşık 70-80 sayfa daha vardır ve ne oluyor lan dersiniz. daha sonra romanın ana karakteri olan marc'ın, reverdi'den etkilenip onun bıraktığı işi devam ettirdiğini görüp OHA dersiniz. Çok sürükleyicidir, tıpkı diğer grange kitapları gibi.
fransız yazar jean christophe grange'in zeka dolu eseri. baştan sonra kurgusuyla insanı içine çeken ve şaşırtan bir kitap. yazar her kitabında oldugu gibi yine zekasını konuşturmuş bu kitabında. gerilim türünü sevenler için mutlaka okunması gereken çok sürükleyici bir kitap.
--spoiler--
Güneydoğu Asya'da, Yengeç Dönencesi ile Ekvator çizgisi arasında bir yerlerde bir yol vardır.
Siyah kanla çizilmiş bir yol.
Korkunun ve ölümün hakim olduğu bir yol.
Paris. ilk temas. Kuala Lumpur. Hayat Yolu. Uçuşan ve Çoğalan. Sonsuzluğun işaretleri. Kamboçya. Bal ve Fresk. Tayland. Arınma Odası. Dünyadan soyutlanmış bu mekanda neler olduğunu anlayacaksınız! Bangkok. Gerçeğin Rengi aynı zamanda Yalanın da Rengidir!
Ve Paris. Her şey sona ermedi, yeni başlıyor.
Çabuk saklan, Baba geliyor!
--spoiler--
Sürükleyici ve okunası.. Sonu oldukça şaşırtıcı bitmekte. Etkisinden uzun süre kurtulamadığım Jean-Christophe Grangé klasiği.
okuduktan sonra hiçbir polisiye/gerilim tarzı hikayenin size aynı tadı vermeyeceği gerçeğini kabullenmenize sebep olan, grange tarafından kaleme alınmış kitaptır.
jean christophe grange nin en iyi kitabı.
adet kanı, kızlık kaybında akan kan ve yaralanma sonucu akan kanı tasvir edişi mükemmel ötesiydi.
bir erkek olarak, anlamakta güçlük çektiğim bazı konuları anlamama faydası dokunmuştur.
karakterler, analizler, olaylar; her şey insanı cezbediyor.
ağır ağır, hazmede hazmede okunması gereken, polisiyenin klasikleşmiş öğelerine taban tabana zıt, kendini aşan bir roman ve üretim potansiyelinin zirvesini zorlayan; doruk noktasından, gökyüzüne merdiven dayayan bir yazar.
sadece okumayın; sindirin.
tek kelimeyle, sarsıcı.
Grange' nin son kitabı. Grange yine harikalar yaratmış. Bir genç yani, yaşlı maşlı da değil. Düzenli okuyucusuyum. Koloniyi de muhakkak okuyun.Dünyanın en yakışıklı, en karizmatik, en fazla hayal gücüne sahip yazarı, bıyıkları yok ama birşey olmaz.O ve Mel Gibson bıyıksız da yakışıklılar. Ama Nurettin Rençber mümkünse hiç kesmesin.
