La follia, bir zamanlar telefon müziğimdi, bayıldığım çalmakta zorlandığım bi eser. Corelli'nin La Follia'sı tabi kii. Corelli ile aynı burçta oluşumuzda beni ona çeken bi durumdur.
gazeteye sarılmış iki ekmekten birinin kıyısını koparıp yerken fonda çalan şarkı olsaydı bu, ona dönüp şöyle derdim: demliğin kulbu fena ısınmış. o da eline geçen bir elbezini kaptığı gibi demliğin kulbunu avuçlarken derdi ki: bütün iyi insanlar ekmeği gazeteye sarıp taşır. hadi, iç de çay koyayım.
