Fellini'nin italyan sosyetesi ve onu takip eden magazin dünyasıyla sıradan insan arasındaki kopukluğu sorguladığı filmi. Filmin sonundaki sahnede küçük kız ile Marcello Mastroianni birbirlerine seslerini duyuramazlar. Film değişmeyecek bir gerçeği vurguluyor gibidir.
felli'nin bir filmidir. sosyete hayatının o miğde bulandıran, karmaşık, mutsuz, parasal olarak çok yüksek yerlerde olmalarına rağmen nasıl bir sefil hayat yaşadıklarını, iyi bir kurguyla, ustaca gözlemlerle anlatmaktadır.
çıktığı dönemde oldukça sıkandal yaratmış, yasaklanmış, kimi ülkelerde de sansürlenerek izletilmiştir. ve felli'ni bu filminden dolayı -tam olarak süresini bilmediğim bir hapis hayatı yaşamıştır.
filmin bir yerinde geçen şu konuşmayı unutmam imkansısızdır:
' en sefil hayat bile, her şeyin önceden belirlendiği, toplum tarafından düzenlenen bir varoluştan iyidir.'
Film Cannes'ta Altın Palmiye almış.Fellininin eleştiri dozu en yüksek filmi.Burjuvaziyi yerden yere vuran bir film.Fellininin alaycı tavrıyla bir başyapıt ortaya çıkmış.Açılış ve kapanışı çok başarılı.Finali deniz de yaparak françois truffaut'ın Les quatre cents coups'una selamı çakmış.Ayrıca katolik partisini de rahatsız etmiş bu film.
--spoiler--
- en sefil hayat bile, her şeyin önceden belirlendiği, toplum tarafından düzenlenen bir varoluştan iyidir.
- bazı geceler bu karanlık, bu sessizlik beni boğuyor. huzur beni korkutuyor. hem de her şeyden çok. bu sessizlik ardında cehennemi gizleyen bir maske gibi geliyor. o zaman çocuklarımın geleceğini düşünüyorum.
dünya harika bir yer olacak deniyor. bir telefon konuşması her şeyi sona erdirmeye yetecekken, bu nasıl olabilir? insan tutkulardan, duygulardan uzak yaşayıp kendini bir sanat eserindeki uyuma vermeli. zaman dışında yaşayacak kadar, her şeyden uzaklaşacak kadar çok sevmeyi öğrenmeliyiz. Buna mecburuz.
--spoiler--
