insanlar, soyut cehennem olgusunun korkuları ile yanıp tutuşurken aslında en somut cehennemi yaşarken oluşturuyolar. soyut cehennem olgusundan ölesiye korkan insanoğlu, her şeye rağmen sürekli savaşmaktan, insan öldürmekten, can yakmaktan geri durmuyor. yaşamanın birebir kendisi bir cehennem olmuşken, kendilerini sadece soyut bir kavramdan ibaret olan cehenneme götürecek olmasından dolayı delicesine ölümden korkuyorlar. insanlığın baş aktörü olduğu bu yaşam cehenneminin verdiği ızdıraptandır ki sonunda ölüm, artık kaçınılan değil, arzu edilen bir varlık haline dönüşüyor.
