içindeki avcıyı, vahşeti, kan isteğini tatmine ulaştırma çabasıdır.
istanbul'u bilenler, kocamustafapaşa'yıda bilirler. mutlaka birçok istanbullu buradan bir vakit geçmiştir. onlarca camisi, her camisinin avlusunda yüzlerce evsizi olan güzide bir semtimizdir.
aylardan ocak; nasıl gerginim anlatamam. çıktım dışarı, bıçak gibi bir hava, it bağlasan durmaz, soğuktan osuruğun katılaşıyor, o derece...yürüyorum kaldırımda, hemen yanımda buz gibi yerde yatan bir evsiz gördüm. dişleri sapsarı, saç baş kir içinde, derisi kösele bir evsiz. yanına yaklaştım, hayatta mı acaba diye tekmeyle dürttüm ilkin. ıhhh diye inledi pasaklı yaratık. bu durum benim hoşuma gitti tabi, bir tane daha yapıştırdım karnına bunun, asdasda inanılmaz hoşuma gitti yeminlen, kendimi alamadım kaç tekme attığımı hatırlamıyorum. iyice rahatladıktan sonra, cebimden elli kuruş çıkarıp önüne attım. al sana dedim, yediğin dayak için veriyorum diye ekledim. nasıl sevindi fakir, görmeliydiniz. sonra hemen belediyeyi aradım, gelin toplayın bu şeyleri buradan diye atarlandım.
aslında merhametli bir davranış. buz gibi kaldırımda yatacağına sote bir yere yatsa daha az üşür tabi. yazar burada evsiz insana iyilik etmiş diyebiliriz. elli kuruş vermiş bir de üstüne, daha ne olsun.
inşallah bigün sen uyumak zorunda kalmayasın kışın buz gibi kaldırımda diye hayır dua etmek istediğim durum.
bu devirde bu insanları alıp evimize götüremiyoruz, kaldırıp karnını doyuramıyoruz, yıkayıp giydiremiyoruz, bir kaç aylık bakımlarını üstlenemiyoruz ama hiç olmazsa durumlarını takdir edip, kötü muamele etmeyelim. hiç kimsenin elinde senet ya da garanti belgesi yok sokakta kalmayacağına, evsiz kalmayacağına dair.
sen kalmazsın sokakta belki ama çocuğun kalabilir. vefa ve takdir mekanizmasına en çok ihtiyacımız olan şehir, şehr-i istanbuldur.
