özellikle acemilik döneminde sık sık yaşanan bir durum. tabii usta birliğinde spesifik bir görev alamazsanız nöbet saatleri haricinde aynen devam etmesi hemen hemen kaçınılmaz. benim çim dikme faaliyetlerinde epeyce uğraş verdiğim için takdirname almışlığım vardır, misal.
- oğlum sivilde ne iş yapıyordun?
- uluslararası bir firmada bölge satış müdürüydüm komutanım.
- iyi, seni nizamiye çavuşu yaptım, gelenle gidenle iyi muhabbet kurarsın sen.
- emredersiniz komutanım.
- sen oğlum, ne iş yapıyordun?
- yazılım mühendisiyim komutanım.
- artık yazıcısın oğlum, ikisi de yazılım nasıl olsa, keh keh keh.
- emredersiniz komutanım.
- sen bıdık, ne iş yaparsın?
- komutanım inşaat firmam var benim, bıdı bıdı gayrimenkul yatırım ortaklığı.
( ciddi anlamda inanılmaz büyük bir firma)
- heeeeehhh tam aradığım adam işte, karargah binası aktarılacaktı, seni de o işe sorumlu yapıyorum.
buraya kadar her şey normal, mesleki yönlendirme neticesinde görevlerimize başladık ama arkadaş aradan 2 hafta geçtikten sonra sırasıyla kat postası, gece nöbetçisi, amele, silahlık görevlisi, ısı merkezi gündüz nöbetçisi, çamaşırhane sorumlusu ve yeniden nizamiye çavuşu olarak bitirdim askerliğimi.
arada eğitim çavuşluğu, araç komutanlığı, komutanın oğluna fizik öğretmenliği, komutanın kendisine ingilizce çevirisi gibi işler de yaptım.
askerlik bitince ise iş bulamadım.
1 sene civarında bir süre işsiz gezdim, önceki firmamda maaşla ilgili anlaşamadık ve kimse beni işe almadı.
askerde yaptığınız işlere göre sizi işe almak isteyen bir firma varsa zaten siz oraya başlamayın, deli misiniz amünyim?
askere gitmek kimseyi adam etmez.
sabretmeyi, konuşman gereken yeri, işini her koşulda yürütmeyi öğretir evet; insana kattığı çok şey vardır ama kimse kusura bakmasın nefreti de öğretir.
-35 derecede nöbet tutarken tüfeğinizi kabzasından tutmadınız diye ananıza sövülür, "komutanım çok üşüdüm" bahane olarak kabul edilmez.
ranzadan düşen arkadaşınız kafasını yere çarptıktan sonra sabah kadar kusarken siz revire tabip binbaşının gelmesini beklersiniz, gelmez.
"bana ne amına koyim, düşmeseydi" cümlesini duyar sinirden orada kafasına sıkmak istersiniz ama geride sizi bekleyen bir aileniz ve hayatınız vardır.
gece 3'te gelen şehit cenazesi için düzenlenen törende subayların kendi aralarında "bu saatte mi ölünür amk yaaa!?" diye taşak geçtiklerini görür ama sesinizi çıakrtamazsınız.
kimseyi soğutmuyorum, göreceğiniz en kafa adamları, en derin arkadaşlıkları ve en saf gülümsemeyi yaşayacaksınız ama psikolojinizi en kötüsü için hazırlayıp gidin.
orası baba ocağı, ana kucağı değil; orası asker ocağı..!!
